Adnodau Beiblaidd Poblogaidd o Lluka 13

Rhanna

Forcouni të hini ndëpër derë të ngushtë, sepse u thom juvet, që shumë do të kërkojënë të hijënë, e do të mos mundjënë.

E ja e vjen një grua që kish tetëmbëdhjetë vjet një Shpirt që e mban të sëmurë, e qe kamburjasurë, e nukë mund të ngrij sitë fare së lartit. E si e pa atë Iisui, e thirri afër, e i tha asaj: O grua, je lëshuarë nga sëmunda jote.

E vuri duart’ e tij sipër mbi të, e atë çast u ngre lart, e u ndreq, e lëvdon Perndinë.

E ja, janë të pastajmë, që ata do të jenë të parë, e janë të parë që ata do të jenë të pastajmë.

Kur të ngrihetë i zoti i shtëpisë e të mbilljë derënë, do të ziri të rriji jashtë, e t’i biri derësë tuke thënë: Zot, o Zot, hapna nevet. E ai do t’u përgjegjetë, e do t’u thotë juvet: Nuk’ u di juvet nga jini.

Jo, u thom juvet. Po ndë mos metanoiçi, gjith’ ashtu do të humbisni.

E do t’u thotë: U thom juvet, që nuk’ u di nga jini juvet. Mërgohuni nga meje juvet që bëjëtë paranomitë.

E thoshte: Me çfarë gjëit ka të gjarë mbretëria e Perndisë? E me çfarë punë ta barabaris atë? Ka të gjarë me farë të sinapit, që e mori një njeri, e e mbolli ndë kofshtë të tij, e u rrit, e u bë bim’ e madhe, e erdhë e ndëjnë ndë dega të saj zogjt’ e Qiellit.