Paul, gàn hyny, á safodd yn nghanol yr Areopagus, ac á ddywedodd, Atheniaid, mi á welaf eich bod chwi yn mhob modd yn dra chrefyddgar. Canys wrth ddyfod heibio a gweled gwrthrychau eich addoliad, mi á gefais allor a’r graifft hon arni, I’r Duw Anadwaenedig: yr Hwn, gàn hyny, yr ydych chwi, heb ei adnabod, yn ei addoli, hwnw yr wyf fi yn ei fynegi i chwi. Y Duw à wnaeth y byd, a phob peth à sydd ynddo, gán ei fod yn Arglwydd nef a daiar, nid yw yn trigo mewn temlau o waith dwylaw: a nid â dwylaw dynol y gwasanaethir ef, fel pe bai arno eisieu dim; gàn mai efe ei hun sydd yn rhoddi i bawb fywyd, ac anadl, a phob peth oll. Ac efe á wnaeth o un gwaed yr holl hiliogaeth o ddynion, i breswylio àr holl wyneb y ddaiar; wedi nodi allan yr amseroedd rhagdrefnedig, a therfynau eu preswylfëydd hwynt; fel y ceisient yr Arglwydd, os gallant ymbalfalu am dano ef, a’i gael; èr nad yw efe nebpell oddwrth bob un o honom; oblegid ynddo ef yr ydym ni yn byw, yn symud, ac yn bod; fel y dywedodd rhai o’ch beirdd chwi eich hunain, – “Canys ei hiliogaeth ef ydym ni.” Gàn ein bod ni, gàn hyny, yn hiliogaeth Duw, ni ddylem dybied bod y Duwdod yn debyg i aur, neu arian, neu faen, wedi ei weithio drwy gelfyddyd a dyfais dyn. Canys èr bod Duw gwedi edrych heibio i amseroedd yr anwybodaeth hwn, y mae efe yr awrhon yn gwneuthur cyhoeddiad i bob dyn yn mhob man, i ddiwygio; o herwydd iddo osod diwrnod, yn yr hwn y barna efe y byd mewn cyfiawnder drwy y Gwr à arbènododd efe; o’r hyn y rhoddes efe sicrwydd i bawb, drwy ei gyfodi ef oddwrth y meirw. A phan glywsant son am adgyfodiad y meirw, cellwair á wnaeth rhai, ac ereill á ddywedasant, Ni á’th wrandaẅwn darchefn àr y mater hwn. A felly yr aeth Paul allan o’u canol hwynt. Er hyny, rhai gwŷr á lynasant wrtho, ac á gredasant: yn mhlith y rhai yr oedd Dionysius, yr Areopagiad, a gwraig, a’i henw Damaris; ac ereill gyda hwynt.