Crimean Tatar - IBT Version

Иса Ягъядан чокъ адамны сувгъа батырып чыкъаргъаны ве шегиртлерини арттыргъаны акъкъында хабер фериселернинъ къулагъына барып етти, ве бу Исагъа белли олды. (Аслында, Иса Озю халкъны сувгъа батырып чыкъармай эди, буны Онынъ шегиртлери япа эдилер.) Иса Еудиеден кетип, кене Галилеягъа ёл алды. Ёлда Самарие топрагъындан кечмек керек эди. Иса Самариенинъ Сихар деген шеэрине кельди. Бу шеэр Якъуп озь огълу Юсуфкъа берген топракъкъа якъын эди. О ерде Якъупнынъ чокърагъы бар эди. Иса ёлдан ёрулып, раатланмакъ ичюн къуюнынъ янына отурды. Къарарнен уйле вакъты эди. Шу вакъыт самариели бир къадын сув чекмеге кельди. Иса онъа:
– Манъа ичмеге сув берсе, – деди. Исанынъ шегиртлери исе аш сатын алмакъ ичюн шеэрге кеткенлер.
Самариели къадын:
– Сен еудий олып, насыл ола да, менден, самариели бир къадындан сув сорайсынъ? – деди. Еудийлер самариелилернен ич бир мунасебетте булунмай эдилер де.
Иса къадынгъа джевап берип:
– Эгер сен Алланынъ бахшышыны ве «Манъа ичмеге сув берсе», дегенининъ ким олгъаныны бильсенъ, Ондан сен озюнъ сув истер эдинъ, ве О санъа тири сув берер эди, – деди.
– Эфендим! – деди къадын. – Сенде сув алмагъа къопкъа ёкъ, къую исе терен. Бу тири сувны къаерден чекесинъ? Бу къуюны бизге бабамыз Якъуп берген, о озю, балалары ве айванлары да ондан сув ичкенлер. Сен ондан буюксинъми, аджеба?
Иса къадынгъа шойле джевап берип:
– Бу сувны ичкен адам кене сувсайджакъ. Лякин ким Мен береджек сувны ичсе, ич бир вакъыт сувсамайджакъ. Мен береджек сувны ичкен адамнынъ ичинде эбедий омюрге ынтылгъан чокъракъ пейда оладжакъ, – деди.
– Эфендим, манъа бу сувдан берсе, мен энди сувсамайып, бу ерге сув чекмеге кельмейим, – деди къадын.
– Барып, бу ерге акъайынъны чагъырып кель, – деди Иса.
– Акъайым ёкъ, – деди къадын.
– «Акъайым ёкъ», деп, сен догърусыны айттынъ, – деди Иса. – Сен беш кере акъайгъа чыкъкъансынъ, шимди сеннен яшагъан адам исе акъайынъ дегиль. Буны сен догъру айттынъ!
– Эфендим, мен корем ки, Сен пейгъамберсинъ, – деди къадын. – Баба-деделеримиз бу дагъ устюнде табынгъанлар. Амма сизинъ айткъанларынъызгъа коре, табынмагъа Ерусалимде керек.
Иса онъа:
– Манъа инан, къадын! Ойле бир вакъыт келеята ки, Бабагъа не бу дагъда, не Ерусалимде табынаджакъсыз, – деди. – Сиз неге табынгъанынъызны бильмейсиз, биз исе неге табынгъанымызны билемиз. Къуртулыш еудийлернинъ ярдымынен келир де. Амма ойле заман келеята ве энди кельген ки, акъикъий табынгъанлар Бабагъа Рухнен ве акъикъатнен табынаджакълар. Баба Озюне бойле табынгъанларны къыдыра. Алла – Рухтыр, ве Онъа табынгъанлар Рухнен ве акъикъатнен табынмакъ кереклер.
Къадын Исагъа:
– Билем ки, Месих келеята. Демек, Христос. О кельгенде, эр шейни бизге анълатып береджек, – деди. Иса къадынгъа:
– Сеннен лаф эткен Мен – Одырым, – деди.
О дакъкъасы Исанынъ шегиртлери къайтып кельдилер. Онынъ бир къадыннен лаф эткенине шаштылар. Лякин ич бири: «Ондан не истейсинъ?» я да: «Онен не акъкъында лаф этесинъ?» – деп сорамады.
Къадын исе савутыны шу ерде къалдырды да, шеэрге барып, адамларгъа:
– Барынъыз, мен япкъан бутюн ишлеримни айтып берген адамны корюнъиз! Бельки О, Месихтир? – деди.
Адамлар шеэрден чыкъып, Исанынъ алдына келип башладылар.
Шу арада шегиртлери:
– Равви, аш ашаса, – деп Исаны чагъырдылар.
Амма Иса оларгъа:
– Меним башкъа ашым бар, сиз оны бильмейсиз, – деди.
Шегиртлер озьара:
– Бельки, бириси Онъа аш кетиргендир? – дедилер. Иса исе оларгъа шай деди:
– Меним ашым – Мени Ёллагъаннынъ ирадесини беджермек ве Онынъ ишини битирмектир. Сиз: «Ормакъ вакътына даа дёрт ай бар», – демейсизми? Энди сизге айтам: козьлеринъизни котерип, тарлаларгъа бакъынъыз. Ашлыкъ чокътан агъарып, ормакъ ичюн азыр тура! Оракъчы иш акъкъыны ала ве эбедий омюр берекетини джыя. Бойледже, сачкъан адам оракъчынен берабер къуваналар. «Бириси сача, башкъасы ора», – деген аталар сёзю шу вазиетте догърудыр. Мен сизни озюнъиз замет чекмеген берекетни ормагъа ёллайым. Башкъалары замет эткен, сиз исе оларнынъ заметине къошасынъыз.
О шеэрде яшагъан бир талай самариелилер Исагъа иман эттилер, чюнки олар къадыннынъ: «Бу адам мен япкъан ишлеримнинъ эписини айтып берди», – деген шаатлыгъына инангъан эдилер. Бойледже, самариелилер Исанынъ алдына келип, оларда къалмасыны истедилер, ве О, о ерде эки кунь къалды. Исанынъ сёзюни эшитип, даа чокъ адамлар иман этти. Олар къадынгъа:
– Энди иман эткенимиз сенинъ айткъанынъ ичюн дегиль. Озюмиз эшиттик ве билемиз ки, бу, керчектен де дюньянынъ Къуртарыджысыдыр, – дедилер.

Эки кунь кечкен сонъ, Иса о ерден Галилеягъа кетти. (О, Озю: «Пейгъамбер озь ветанында урьметсиз къала», – дей эди.) Галилеягъа кельгенде, галилеялылар Оны яхшы къабул эттилер. Олар Ерусалимдеки байрамгъа барып, о ерде Исанынъ бутюн япкъан ишлерини корьген эдилер.
Сонъ Иса кене Галилеянынъ Кана шеэрчигине кельди. Анда О, сувны шарапкъа чевирген эди.
Къафарнаум шеэринде исе огълу хаста олгъан бир падишанынъ мемуры бар эди. Бу адам Исанынъ Еудиеден Галилеягъа къайткъаныны эшитип, Онынъ алдына барды ве олюм тёшегинде яткъан огълуны келип тедавийлемеси ичюн Исагъа ялварды.
– Сиз аджайип шейлер ве бельгилерни корьмегендже инанмайджакъсыз! – деди онъа Иса.
– Эфендим, – деди Онъа падишанынъ мемуры, – огъланчыгъым ольмезден эвель, етип кель!
– Эвинъе бар, огълунъ сагъ-селямет оладжакъ, – деди Иса.
О адам Исанынъ айткъанына инанып, кетти. О, даа ёлда олгъанда, къуллары оны къаршылап:
– Баланъ сагъ-селямет! – дедилер.
– Саат къачта алы енгиллешти? – деп сорады о.
– Сыджагъы тюневин саат бирде тюшти, – деди къуллар.
Баланынъ бабасы, Иса онъа: «Огълунъ сагъ-селямет оладжакъ», – дегени шу вакъыт олгъаныны анълады. О озю ве бутюн эв халкъы Исагъа иман эттилер.
Бу, Исанынъ Еудиеден Галилеягъа келип косьтерген экинджи бельгиси эди.

گوێگرتن لە Юхан 4