Altai, Southern - 2013 Edition (NT)

Иисусты угарга, ончо каланчылар ла кинчектӱлер Ого јууктап келдилер. Фарисейлер ле бичикчилер дезе арбанып турдылар:
– Ол кинчектӱлерди јуудып, олорло кожо ажанып јат.
Је Иисус олорго мындый укаа сӧс айтты:
– Кажы бирӱгерде јӱс кой болзын, бир койыгар јылыйып калган болзын. Јылыйган койды таап алганча бедиреерге, тогузон тогус койын ол куба чӧлдӧ артырып койор эмес пе? Таап алгажын, сӱӱнип, койды јардына артынып алар. Јанып келеле, најыларын ла айылдаштарын кычырып алып, олорго айдар: «Мениле кожо сӱӱнигер, јылыйган койымды таап алдым!» Айдып турум слерге: Кудайга баштанары керек јок тогузон тогус актуга кӧрӧ, Ого баштанган кинчектӱ бир кижиге теҥериде артык сӱӱнгилеер.

Ол эмезе, бир ӱй кижиде он мӧҥӱн акча болзын, бир акчазын јылыйтып салган болзын. Јарыткышты кӱйдӱрип алып, айлыныҥ ичин сибирип, онызын таап алганча, кичеенип бедиреер эмес пе? Таап алгажын, ӱӱре-јелелерин, айылдаштарын кычырып алып, айдар: «Мениле кожо сӱӱнигер, јылыйган акчамды таап алдым!» Айдып турум слерге: Кудайга баштанып турган кинчектӱ бир де кижи учун Кудайдыҥ ангелдери алдында сӱӱнчи болуп јат.

Иисус оноҥ ары айтты:
– Бир кижиде эки уул болгон. Кичӱзи адазына айткан: «Ада! Јӧӧжӧгӧрдӧҥ једижер ӱлӱӱмди меге беригер». Адазы јӧӧжӧни уулдарына бӧлип берген. Саадабай кичӱ уул ончозын јууп, ыраак ороонго атанган. Анда ол салдым, балыр јӱрӱп, акчазын ӱреп койгон. Бары-јогын кородып саларда, ол ороондо ачана-торо башталарда, немеге јединбей барган. Барып, бу ороонныҥ улузыныҥ бирӱзине јалданарда, оны јалаҥына чочко кабыртарга ийген. Чочконыҥ курсагыла да болзо, кардын толтырайын дезе, оны да берери чыкпай турган. Санаа алынып, айдынган: «Адамныҥ канча јалданаачылары курсакты јип тӱгезип болбой јат, мен дезе торолоп ӧлӧргӧ јеттим! Туруп, адама барып, айдадым: „Ада, теҥериге удура ла слердиҥ алдыгарда кинчек эттим. Уулыгар деп аданар учурым јок, мени јалданаачыларга кожуп алыгар“».
Туруп, адазына барган. Оны адазы ыраагынаҥ кӧрӱп ийеле, ичи ачыган, удура јӱгӱрип келеле, кабыра кучактап, окшой берген. Уулы: «Ада! – деген. – Теҥериге удура ла слердиҥ алдыгарда кинчек эттим. Уулыгар деп аданар учурым јок». Је адазы кулдарына јакарган: «Кийимниҥ болзо јакшызын экелип, балама кийдиригер, сабарына болзо јӱстӱк кийдиригер, будына болзо ӧдӱк кийдиригер. Семирткен бозуны экелип, сойыгар: јийлик, јыргайлык! Бу уулым ӧлгӧн бойы тирилди, јылыйган бойы табылды». Оноҥ јыргай бергендер.
Јаан уул дезе кырада болгон. Јанып келедип, айылдаҥ кожоҥ чыгып турганын угуп ийген. Јалчылардыҥ бирӱзин алдырып алала, анда не болуп турганын сураган. Онызы айткан: «Карындажыҥ јанып келген. Ол эзен-амыр јанып келди деп, адаҥ сӱӱнип, семирткен бозуны сойгон». Јаан уул ӧӧркӧйлӧ, айлына кирбеген. Адазы чыгып келеле, оны кычырган. Је ол адазына айткан: «Бат, канча јылга улай слерге иштеп, айткан сӧзигердеҥ чыкпай јӱрдим. Је најыларыҥла кожо јыргап ал деп, меге уулак та айдып бербедигер. Баскын-тоскын ӱй улуска биригип, ар-јӧӧжӧзин кородып койгон бу уулыгар јанып келерде, ого семирткен бозу сойдыгар!» Адазы дезе ого айткан: «Уулым, сен јаантайын мениле кожо, мениҥ не барым – сенийи. Бу карындажыҥ ӧлгӧн бойы тирилди, јылыйган бойы табылды деп сӱӱнип, јыргаар керек».

Listen to Лука 15