២ សាំយូអែល 12

ព្យាការីណាថានទូលព្រះ‌បាទដាវីឌឲ្យស្គាល់កំហុស

1 ព្រះ‌អម្ចាស់បានចាត់ព្យាការី*ណាថានឲ្យទៅជួបព្រះ‌បាទដាវីឌ ។ លោកណាថានចូលគាល់ស្ដេច ហើយទូលថា៖ «នៅក្នុងក្រុងមួយ មានបុរសពីរនាក់ ម្នាក់ជាសេដ្ឋី ម្នាក់ទៀតជាអ្នកក្រ។ 2សេដ្ឋីមានហ្វូងគោ និងហ្វូងចៀមយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ 3រីឯអ្នកក្រវិញ មានកូនចៀមញីតែមួយគត់ ដែលគាត់បានទិញមក។ គាត់ចិញ្ចឹមវា ហើយវាក៏ធំឡើងជាមួយកូនៗរបស់គាត់។ វាធ្លាប់ស៊ីចំណីអាហារ និងផឹកទឹកក្នុងពែងរបស់គាត់ គាត់ដេកឱបវា ហើយគាត់ស្រឡាញ់វាទុកដូចជាកូនស្រីរបស់គាត់។ 4ថ្ងៃមួយ មានអ្នកដំណើរម្នាក់បានមកដល់ផ្ទះរបស់សេដ្ឋី។ សេដ្ឋីនោះពុំដាច់ចិត្តយកសត្វក្នុងហ្វូងចៀម ឬហ្វូងគោរបស់គាត់ មកសម្លាប់ធ្វើម្ហូបអាហារជូនភ្ញៀវទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បែរជាទៅយកកូនចៀមរបស់អ្នកក្រ មកកាប់ធ្វើម្ហូបទទួលភ្ញៀវ»។

5ព្រះ‌បាទដាវីឌខ្ញាល់នឹងសេដ្ឋីនោះយ៉ាងខ្លាំង ហើយមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់លោកណាថានថា៖ «យើងសូមស្បថក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅថា មនុស្សដែលប្រព្រឹត្តដូច្នេះ ត្រូវតែទទួលទោសដល់ស្លាប់។ 6គេត្រូវសងកូនចៀមវិញមួយជាបួន ព្រោះគេប្រព្រឹត្តដូច្នេះដោយគ្មានចិត្តត្រាប្រណីសោះ»។

7ព្យាការីណាថានទូលព្រះ‌បាទដាវីឌវិញថា៖ «បុរសនោះ គឺព្រះ‌ករុណាហ្នឹងហើយ! ព្រះ‌អម្ចាស់ជាព្រះរបស់ជន‌ជាតិអ៊ីស្រា‌អែល មានព្រះ‌បន្ទូលថា “យើងបានចាក់ប្រេងអភិសេកអ្នក ជាស្ដេចលើជន‌ជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ហើយយើងក៏បានរំដោះអ្នកឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់សូលដែរ។ 8យើងបានប្រគល់រាជសម្បត្តិ ព្រមទាំងស្រីស្នំទាំងប៉ុន្មានរបស់ម្ចាស់អ្នកមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នក។ យើងក៏បានឲ្យអ្នកគ្រប់‌គ្រងលើជន‌ជាតិអ៊ីស្រា‌អែល និងយូដាដែរ។ បើអ្នកនៅតែមិនស្កប់ទេ យើងអាចបន្ថែមលើសពីនេះទៅទៀត! 9ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាអ្នកមើល‌ងាយព្រះ‌បន្ទូលរបស់យើង ដោយប្រព្រឹត្តអំពើដែលមិនគាប់ចិត្តយើង គឺអ្នកបានធ្វើឃាតអ៊ូរី ជាជន‌ជាតិហេត ដោយប្រគល់ទៅឲ្យជន‌ជាតិអាំម៉ូនសម្លាប់ រួចយកប្រពន្ធរបស់អ៊ូរីមកធ្វើជាប្រពន្ធរបស់ខ្លួនឯង។ 10ហេតុនេះហើយបានជានៅក្នុងគ្រួសាររបស់អ្នកតែងតែមានមនុស្សស្លាប់ដោយមុខដាវជានិច្ច ព្រោះអ្នកបានមើល‌ងាយយើង ដោយយកប្រពន្ធរបស់អ៊ូរី ជាជន‌ជាតិហេត មកធ្វើជាប្រពន្ធរបស់ខ្លួន”។ 11 ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា “យើងនឹងធ្វើឲ្យមានរឿងអពមង្គលកើតចេញពីក្នុងគ្រួសាររបស់អ្នក។ យើងនឹងយកស្ត្រីស្នំទាំងប៉ុន្មានរបស់អ្នក ប្រគល់ឲ្យមនុស្សម្នាក់ ដែលជាសាច់ឈាមរបស់អ្នក។ គេនឹងរួមដំណេកជាមួយស្ត្រីៗនោះ នៅកណ្ដាលវាល ចំពោះមុខអ្នកផង។ 12អ្នកបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ដោយស្ងាត់កំបាំង រីឯយើង យើងនឹងប្រព្រឹត្តការនេះចំពោះអ្នកវិញនៅកណ្ដាលវាល ឲ្យប្រជា‌ជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលឃើញ”»។

13ព្រះ‌បាទដាវីឌមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់លោកណាថានថា៖ «យើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបទាស់នឹងព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អម្ចាស់ហើយ!»។ 14ព្យាការីណាថានទូលថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់លើក‌លែងទោសឲ្យព្រះ‌ករុណា ព្រះ‌ករុណានឹងមិនសោយទិវង្គតទេ។ ប៉ុន្តែ ដោយព្រះ‌ករុណាប្រព្រឹត្តអំពើបាបដ៏ធ្ងន់នេះ ជាឱកាសឲ្យខ្មាំងសត្រូវប្រមាថមើល‌ងាយព្រះ‌អម្ចាស់ បុត្ររបស់ព្រះ‌ករុណាដែលទើបប្រសូតមកនោះ នឹងត្រូវសុគតជាមិនខាន»។ 15បន្ទាប់មក ព្យាការីណាថានក៏វិលត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់លោកវិញ។

កូនរបស់នាងបាតសេបាស្លាប់

ព្រះ‌អម្ចាស់ធ្វើឲ្យកូនដែលនាងបាត‌សេបា ជាភរិយារបស់សពលោកអ៊ូរី បានបង្កើតថ្វាយព្រះ‌បាទដាវីឌនោះមានជំងឺ។ 16ព្រះ‌បាទដាវីឌទូល‌អង្វរព្រះ‌ជាម្ចាស់ឲ្យកូននោះ ទាំងតមអាហារ។ កាលស្ដេចយាងចូលក្រឡា‌បន្ទំ ស្ដេចផ្ទំផ្ទាល់នឹងដី។ 17ពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យនៅក្នុងដំណាក់ទទូចសូមឲ្យស្ដេចតើនឡើង ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនព្រមទេ ហើយក៏មិនសោយព្រះ‌ស្ងោយជាមួយពួកគេដែរ។ 18នៅថ្ងៃទីប្រាំ‌ពីរ កូននោះក៏ស្លាប់។ រាជបម្រើមិនហ៊ានទូលដំណឹងនេះថ្វាយព្រះ‌បាទដាវីឌទេ ព្រោះពួកគេនិយាយគ្នាថា៖ «កាលកូនមានជីវិតនៅឡើយ យើងបាននិយាយជាមួយព្រះ‌ករុណា តែព្រះ‌ករុណាពុំព្រមស្ដាប់យើងទេ ចុះឥឡូវនេះ កូនស្លាប់ហើយ តើយើងត្រូវទូលយ៉ាងដូចម្ដេច ដើម្បីកុំឲ្យស្ដេចធ្វើបាបខ្លួនឯង»។ 19កាលព្រះ‌បាទដាវីឌទតឃើញរាជបម្រើខ្សឹប‌ខ្សៀវគ្នា ទ្រង់ក៏យល់ថា កូននោះស្លាប់ហើយ។ ព្រះ‌រាជាសួរពួកគេថា៖ «កូនរបស់យើងស្លាប់ហើយឬ?»។ ពួកគេទូលថា៖ «បពិត្រព្រះ‌ករុណា! ព្រះ‌ឱរសនោះសុគតហើយ»។ 20ព្រះ‌បាទដាវីឌក្រោកពីដី ស្រង់ទឹក ប្រោះទឹកអប់ ព្រមទាំងផ្លាស់ព្រះ‌ភូសា រួចយាងចូលព្រះ‌ដំណាក់របស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ដើម្បីថ្វាយ‌បង្គំព្រះអង្គ។ ពេលត្រឡប់មកវិញ ស្ដេចបញ្ជាឲ្យគេរៀបចំព្រះ‌ស្ងោយ ហើយទ្រង់ក៏សោយ។ 21ពួករាជបម្រើទូលសួរថា៖ «បពិត្រព្រះ‌ករុណា ស្ដេចប្រព្រឹត្តបែបនេះមានន័យដូចម្ដេចដែរ? កាលព្រះ‌ឱរសមានជីវិតនៅឡើយ ព្រះ‌ករុណាតមអាហារ ហើយសោកសង្រេងទៀតផង។ ឥឡូវនេះ ព្រះ‌ឱរសសុគតផុតហើយ ព្រះ‌ករុណាបែរជាក្រោកឡើង សោយព្រះ‌ស្ងោយទៅវិញ!»។ 22ព្រះ‌បាទដាវីឌតបវិញថា៖ «កាលកូនរបស់យើងរស់នៅឡើយ យើងតមអាហារ និងសោកសង្រេង ដោយនឹកថា ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រហែលជាប្រណីសន្ដោសដល់យើង ហើយទុកឲ្យកូននោះមានជីវិតតទៅទៀត។ 23ឥឡូវនេះ កូនយើងស្លាប់ផុតទៅហើយ តើយើងតមអាហារធ្វើអ្វីទៀត? យើងមិនអាចធ្វើឲ្យវារស់ឡើងវិញបានឡើយ! យើងទេតើដែលនឹងទៅជួបវា គឺមិនមែនវាទេដែលនឹងមកជួបយើង»។

កំណើតរបស់សម្ដេចសាឡូម៉ូន

24ព្រះ‌បាទដាវីឌសម្រាលទុក្ខនាងបាត‌សេបា ជាមហេសី ហើយក៏រួមរស់ជាមួយនាង។ នាងប្រសូតបានបុត្រមួយអង្គ រួចប្រទាននាមថា សាឡូម៉ូន។ ព្រះ‌អម្ចាស់ស្រឡាញ់បុត្រនោះណាស់ 25ព្រះអង្គចាត់ព្យាការីណាថានឲ្យទៅប្រាប់ព្រះ‌បាទដាវីឌជ្រាប ហើយថ្វាយនាមបុត្រនោះថា «យេឌី‌ឌីយ៉ា»មានន័យថា «អ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះ‌អម្ចាស់»។

ព្រះ‌បាទដាវីឌវាយយកបានក្រុងរ៉ាបាត

(១ របាក្សត្រ ២០.១-៣)

26នៅគ្រានោះ លោកយ៉ូអាប់វាយយកទីក្រុងរ៉ាបាត ជារាជធានីរបស់ជន‌ជាតិអាំម៉ូន ហើយដណ្ដើមយកវាំងរបស់ស្ដេច។ 27លោកចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅទូលព្រះ‌បាទដាវីឌថា៖ «ទូលបង្គំវាយទីក្រុងរ៉ាបាត ហើយដណ្ដើមយកបានកន្លែងដែលរក្សាទឹកទៀតផង។ 28ឥឡូវនេះ សូមព្រះ‌ករុណាប្រមូលទ័ពដែលនៅសល់ មកវាយយកទីក្រុងនោះ ដោយផ្ទាល់ចុះ ក្រែងទូលបង្គំវាយយកបាន ហើយគេថា ក្រុងនោះជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទូលបង្គំ»។ 29ព្រះ‌បាទដាវីឌប្រមូលទ័ពទាំងអស់ទៅវាយក្រុងរ៉ាបាត ហើយដណ្ដើមយកបាន។ 30ព្រះ‌បាទដាវីឌយកបានមកុដដែលស្ថិតនៅលើព្រះ‌សិរសាស្ដេចរបស់ជន‌ជាតិអាំម៉ូន។ មកុដនោះធ្វើអំពីមាស ទម្ងន់ជាងសាម‌សិបប្រាំគីឡូក្រាម ហើយមានដាំត្បូងពេជ្រទៀតផង។ គេយកមកុដនោះមកបំពាក់លើព្រះ‌សិរសារបស់ព្រះ‌បាទដាវីឌ។ ព្រះ‌បាទដាវីឌក៏រឹបអូសយកជយ‌ភណ្ឌយ៉ាងច្រើនពីក្រុងនោះ។ 31រីឯប្រជា‌ជននៅក្រុងនោះវិញ ព្រះ‌បាទដាវីឌបានកៀរយកមកធ្វើជាឈ្លើយ ព្រមទាំងបង្ខំពួកគេឲ្យអារឈើ ដាប់ថ្ម កាប់អុស និងធ្វើឥដ្ឋ។ ព្រះ‌បាទដាវីឌធ្វើដូច្នេះ ចំពោះក្រុងឯទៀតៗរបស់ជន‌ជាតិអាំម៉ូនដែរ។ បន្ទាប់មក ស្ដេចវិលត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមវិញជាមួយកង‌ទ័ពទាំងមូល។

Currently Selected:

២ សាំយូអែល 12: គខប

Highlight

Copy