امثال 14
14
1زن دانا خانۀ خود را بنا می‌کند،
امّا زن نادان با دست خود آن را ویران می‌سازد.
2کسی که باصداقت رفتار می‌نمایند، از خداوند می‌ترسد،
ولی شخص بدکار او را تحقیر می‌کند.
3احمق چوب حرف‌های متکبّرانهٔ خود را می‌خورد،
امّا سخنان شخص دانا او را محافظت می‌کند.
4اگر گاو نباشد، انبار از غلّه خالی می‌ماند،
امّا با قوّت گاو محصول فراوان به دست می‌آید.
5شاهد امین دروغ نمی‌گوید،
امّا شاهدِ نادرست فقط دروغ می‌گوید.
6کسی که همه‌‌چیز را مسخره می‌کند، هرگز حکمت را نمی‌یابد،
ولی شخص عاقل به‌آسانی معرفت را به دست می‌آورد.
7از مردم نادان دوری کن،
زیرا معرفت نزد آنان نیست.
8حکمتِ شخص عاقل راهنمای او است،
امّا حماقتِ افراد نادان باعث گمراهی آن‌ها می‌شود.
9آدم‌های نادان آنچه را که گناه شمرده می‌شود مسخره می‌کنند،
امّا درستکاران از لطفِ خداوند برخوردارند.
10تنها خود شخص از تلخی درونش آگاه است
و در خوشی او نیز کسی جز خودش نمی‌تواند شریک باشد.
11خانۀ مردم شریر خراب می‌شود،
امّا خانۀ درستکاران وسعت می‌یابد.
12راهی هست که به نظر انسان درست می‌آید،
امّا عاقبت به مرگ منتهی می‌شود.
13ممکن است که انسان بخندد ولی دلش محزون باشد؛
وقتی خنده تمام شود اندوه باقی می‌ماند.
14آدم خدانشناس نتیجۀ کار خود را می‌بیند،
و شخص نیکو ثمرۀ کارهای خود را.
15آدم ساده‌لوح هر حرفی را باور می‌کند،
امّا شخص عاقل سنجیده رفتار می‌نماید.
16شخص دانا محتاط است و خود را به مخاطره نمی‌اندازد،
ولی آدم نادان بی‌احتیاطی کرده باعجله به‌پیش می‌رود.
17شخص تندخو احمقانه رفتار می‌کند
و آدم حیله‌گر مورد نفرت قرار می‌گیرد.
18نصیب نادانان حماقت است،
و نصیب عاقلان حکمت.
19بدکاران عاقبت در برابر نیکان سر تعظیم فرود می‌آورند
و شریران دست نیاز به‌سوی نیکان دراز می‌کنند.
20ثروتمندان دوستان بسیار دارند،
امّا شخص فقیر حتّی توسط همسایه‌هایش نیز تحقیر می‌شود.
21تحقیر کردن اشخاص فقیر گناه است،
خوشا به حال کسی که بر آن‌ها ترحّم کند.
22کسانی که نقشه‌های پلید در سر می‌پرورانند، گمراه می‌شوند،
امّا آن‌هایی که نیّت خوب دارند، مورد محبّت و اعتماد قرار می‌گیرند.
23کسی که زحمت می‌کشد، منفعت عایدش می‌شود،
امّا شخصی که فقط حرف می‌زند، فقیر می‌گردد.
24ثروت نصیب مردم حکیم می‌شود،
امّا حماقت احمقان، حماقت محض است.
25شاهد امین جان مردم را نجات می‌دهد،
امّا شاهد دروغ‌گو به مردم خیانت می‌کند.
26کسی که خداترس است،
تکیه‌گاه مستحکمی دارد و فرزندانش در امان می‌باشند.
27ترس خداوند چشمۀ حیات است
و انسان را از دام‌های مرگ دور نگاه می‌دارد.
28عظمت یک پادشاه به تعداد مردمی است که بر آن‌ها حکومت می‌کند.
بدون رعیّت پادشاه دوام نمی‌آورد.
29کسی که دیر خشمگین می‌شود، شخص بسیار دانایی است،
امّا آدم تندخو بر حماقتش می‌افزاید.
30آرامش فکری به بدن سلامتی می‌بخشد،
ولی حسادت استخوان را می‌پوساند.
31کسی که به فقرا ظلم می‌کند، به آفرینندۀ آن‌ها اهانت کرده است،
و هرکه به مردم مسکین ترحّم می‌نماید، خدا را احترام نموده است.
32مردم نیک حتّی در مرگ هم پناهگاهی خواهند داشت،
امّا گناهکاران به‌وسیلهٔ گناهانشان تباه می‌شوند.
33اشخاص فهمیده در دل خود حکمت دارند،
ولی جاهلان حکمتی در دل ندارند.
34صداقت مایۀ سرافرازی یک قوم است
ولی گناه باعث رسوایی ملّت می‌شود.
35پادشاه از خدمتگزارانی که عاقلانه رفتار می‌کنند، خشنود است،
امّا کسانی که موجب شرمساری می‌شوند، مورد غضب او قرار می‌گیرند.
Currently Selected:
امثال 14: مژده
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Today's Persian Version Revised (TPVR) © United Bible Societies, 2023
