اِرمیا 7
7
پیام اِرمیا در معبدِ بزرگ
1-3خداوند مرا به دروازۀ معبد بزرگ، جایی که مردم یهودا برای عبادت می‌رفتند، فرستاد. او به من گفت که آنجا بایستم و پیام خداوند متعال، خدای اسرائیل را اعلام کرده بگویم: «شیوهٔ زندگی‌تان را عوض کنید و از کارهایی که انجام می‌دهید، دست بردارید. در‌آن‌صورت، اجازه خواهم داد در اینجا به زندگی خود ادامه دهید. 4دیگر این کلمات فریبنده را باور نکنید و نگویید، 'ما در اینجا، در معبدِ بزرگ خداوند در امن‌وامان هستیم، این معبدِ بزرگ خداوند است، این معبدِ بزرگ خداوند است!'
5«شیوهٔ زندگی‌تان را عوض کنید و از کارهایی که انجام می‌دهید، دست بردارید. با یکدیگر با انصاف رفتار کنید. 6حقّ غریبان، یتیمان و بیوه‌زنان را پایمال نکنید. از کشتن مردمان بی‌گناه در این سرزمین اجتناب کنید. خدایان دیگر را پرستش نکنید، چون این کار موجب نابودی شما خواهد شد. 7اگر چنین کنید، من اجازه می‌دهم به زندگی خود در این سرزمینی که برای همیشه به اجدادتان داده بودم، ادامه دهید.
8«توجّه کنید، شما به سخنان فریبنده اعتماد می‌کنید 9و مرتکب دزدی، قتل، و زنا می‌شوید، و قسم دروغ می‌خورید. برای بَعَل قربانی تقدیم می‌کنید و خدایانی را می‌پرستید که قبلاً نمی‌شناختید. 10کارهایی می‌کنید که من از آن‌ها نفرت دارم و آنگاه به حضور من در معبدِ بزرگ خودم می‌آیید و می‌گویید، 'ما در امن‌وامان هستیم!' 11آیا می‌پندارید معبدِ بزرگ من مخفی‌گاهی است برای دزدان؟ من آنچه را که شما می‌کنید دیده‌ام. 12به شیلوه، اوّلین مکانی که برای پرستش خودم برگزیدم، نگاه کنید و ببینید به‌خاطر گناهان قوم خودم اسرائیل، آن را به چه روزی انداختم. 13شما مرتکب تمام این گناهان شده‌اید. هرچند بارها به شما گوشزد کردم، از شنیدن امتناع ورزیدید. وقتی شما را می‌خواندم، جواب نمی‌دادید. 14پس من همان کاری را که با شیلوه کردم، با معبدِ بزرگ خودم که شما به آن اطمینان دارید، خواهم کرد. در اینجا، در این مکانی که آن را به اجداد شما و به خود شما دادم، من همان کاری را خواهم کرد که در شیلوه انجام دادم. 15من همۀ شما را از نظرم دور خواهم کرد، همان‌طور که با قوم و خویشان شما یعنی با قوم اسرائیل رفتار نمودم. من، خداوند چنین گفته‌ام.»
نافرمانی قوم خدا
16خداوند گفت: «ای اِرمیا، برای این مردم دعا نکن، به‌خاطر آن‌ها گریه و شفاعت منما، من به تو گوش نخواهم داد. 17آیا نمی‌بینی آن‌ها در شهرهای یهودا و در کوچه‌های اورشلیم چه می‌کنند؟ 18بچّه‌ها هیزم می‌آورند، مردان آتش می‌افروزند، زن‌ها کلوچه‌هایی می‌پزند تا به الهه‌ای که آن‌ها آن را ملکۀ آسمان می‌نامند، تقدیم کنند. آن‌ها همچنین به خدایان دیگر شراب تقدیم می‌کنند تا خشم مرا برانگیزانند. 19امّا، آیا واقعاً این کارهای آن‌ها به من آزار می‌رساند؟ نه، آن‌ها فقط خودشان را می‌آزارند و رسوا می‌کنند. 20پس این معبد بزرگ، این مردم و حیوانات آن‌ها و حتّی درختان و محصولات زمین همه مورد غضب قرار خواهند گرفت. خشم من مثل آتشی است که کسی قادر به فرونشاندن آن نخواهد بود.
21«ای قوم من، شما بعضی از قربانی‌ها را تماماً روی قربانگاه می‌سوزانید و برخی را اجازه دارید که بخورید. آنچه من، خداوند متعال به شما می‌گویم این است که می‌توانید تمام آن را بخورید. 22من به اجداد شما وقتی آن‌ها را از سرزمین مصر بیرون آوردم هیچ حکم و دستوری دربارۀ قربانی‌های سوختنی نداده بودم. 23حکم من برای آن‌ها این بود که از من اطاعت کنند تا من خدای آن‌ها و آن‌ها قوم من باشند. به ایشان گفتم همان‌طور زندگی کنند که من از آن‌ها خواسته بودم تا نیکویی ببینید. 24امّا آن‌ها گوش ندادند و توجّهی نکردند. در عوض آنچه دل‌های سرکش و شریر آن‌ها می‌خواست، همان را انجام دادند و آن‌ها به‌جای این‌که آدم‌های بهتری شوند، بدتر شدند. 25از روزی که اجداد شما از مصر بیرون آمدند تا به امروز من خادمان خودم، یعنی انبیا را برای شما فرستاده‌ام. 26ولی هیچ‌کس به آن‌ها گوش نداد و به پیامشان توجّهی نکرد. در عوض شما بیشتر از اجداد خود سرسخت و سرکش شده‌اید.
27«پس ای اِرمیا، تو تمام این چیزها را به قوم خواهی گفت، ولی آن‌ها به تو گوش نخواهند داد. تو آن‌ها را به‌سوی خود فرا خواهی خواند، امّا آن‌ها پاسخی نخواهند داد. 28تو به آن‌ها خواهی گفت که قومشان از من، یَهْوه، خدای خود اطاعت نمی‌کنند و از مجازات خودشان درس نمی‌گیرند. وفاداری ساقط شده و دیگر کسی حتّی دربارۀ آن حرف نمی‌زند.
گناه در درّۀ بن‌هِنّوم
29«ای مردم اورشلیم، ماتم بگیرید،
موهای خود را بتراشید و دور بریزید.
بر فراز تپّه‌ها نوحه‌سرایی کنید،
چون من، خداوند خشمگین هستم
و نسل حاضر را طرد کرده‌ام.
30«مردم یهودا مرتکب شرارت شده‌اند. آن‌ها بُت‌های خود را، بُت‌هایی که من از آن‌ها متنفّرم، در معبد مقدّس من گذاشته‌اند و آن را ناپاک ساخته‌اند. 31در درّۀ بن‌هِنّوم قربانگاهی ساخته‌اند به نام توفِت تا در آنجا پسران و دختران خود را در آتش قربانی کنند. من به آن‌ها چنین حکمی نداده بودم، چنین چیزی به فکر من خطور نکرده بود. 32پس زمانی خواهد آمد که دیگر آن محل به نام توفِت یا درّۀ بن‌هِنّوم خوانده نخواهد شد، بلکه آن را به نام درّۀ کشتارگاه خواهند شناخت. مردم را در آنجا دفن خواهند کرد، چون جای دیگری برای دفن آن‌ها وجود نخواهد داشت. 33آن اجساد طعمۀ پرندگان و حیوانات وحشی خواهند شد و کسی نخواهد بود که آن حیوانات را بترساند. 34این سرزمین به یک بیابان مبدّل می‌شود و من به صدای شادمانی و خوشی و به آوازهای نشاط‌انگیز جشن‌های عروسی در شهرهای یهودا و کوچه‌های اورشلیم پایان خواهم داد.
Currently Selected:
اِرمیا 7: مژده
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Today's Persian Version Revised (TPVR) © United Bible Societies, 2023
