اِشعیا 57
57
بُت‌پرستی قوم اسرائیل
1شخص نیک می‌میرد و هیچ کس به آن نمی‌اندیشد؛ اشخاص وفادار کشته می‌شوند و کسی آن را درک نمی‌کند؛ در حقیقت شخص نیک از بلا دور شده در امان می‌ماند. 2آن‌ها که با نیکویی زندگی می‌کنند، در موقع مرگ آرامش و راحتی می‌یابند.
3ای گناهکاران، برای داوری حاضر شوید! ای شما که فرزندان زناکاران و فاحشه‌ها هستید. 4چه کسی را مسخره می‌کنید؟ چه کسی را استهزا می‌کنید؟ آیا شما فرزندان عصیان و ذرّیت فریب نیستید؟ 5آیا شما آنانی نیستید که در میان درختان بلوط و زیر هر درخت، در آتش شهوت می‌سوزید و فرزندان خود را در وادی و میان صخره‌ها قربانی می‌کنید؟ 6شما سنگ‌های صاف شده را از بستر وادی‌ها برمی‌دارید و آن‌ها را به‌عنوان خدا می‌پرستید. شما به‌عنوان قربانی بر سر آن‌ها شراب می‌ریزید و از قربانی‌های غلّهٔ خود به آن‌ها هدیه می‌دهید. آیا فکر می‌کنید من از این چیزها خشنودم؟ 7شما برای انجام قربانی بر فراز کو‌ه‌ها می‌روید و در آنجا هم‌بستر می‌شوید. 8شما بُت‌های وقیح خود را در داخل خانۀ خود می‌گذارید. شما مرا ترک کرده‌اید و لباس‌های خود را درآورده با معشوقه‌هایی که اجیر کرده‌اید، برای هم‌خوابگی به بسترهای بزرگ خود می‌روید و در آنجا شهوت خود را ارضاء می‌کنید. 9شما به بُت مولِک روغن هدیه می‌کنید و بر خود عطر می‌زنید. قاصدانی به هر جا، حتّی به دنیای مردگان، می‌فرستید تا بُت‌های تازه‌ای برای پرستش پیدا کنید. 10برای یافتن سایر خدایان، خود را خسته می‌کنید، ولی دست بردار نیستید. شما فکر می‌کنید بُت‌های کَریه شما به شما توانایی می‌بخشند و دیگر هیچ‌وقت ضعیف نخواهید شد.
11خداوند می‌گوید: «این خدایان کیستند که آن‌قدر از آن‌ها می‌ترسی، به حدّی که تو به من دروغ می‌گویی و کاملاً مرا فراموش کرده‌ای؟ آیا به‌خاطر این‌که مدّتی ساکت بودم دیگر برای من احترامی قائل نیستی؟ 12تو فکر می‌کنی آنچه انجام می‌دهی درست است، امّا من کارهای تو را افشا خواهم کرد و بُت‌های تو قادر نخواهند بود به تو کمک کنند. 13وقتی برای کمک فریاد می‌زنی، بگذار همان بُت‌های تو که با نسیم بادی به اطراف پراکنده می‌شوند، تو را نجات دهند! امّا کسانی که به من توکّل می‌کنند، مالک این زمین و وارث کوه مقدّس من خواهند شد.»
وعدۀ کمک و شفا
14خداوند می‌گوید: «بگذارید قوم من به حضور من بازگردند. تمام موانع را از جلوی راهشان بردارید! راه را بسازید، و آن را آماده کنید.
15«من خدای قدّوس و متعال هستم، خدایی که ابدی است. جایگاه من در مکانی مقدّس و متعال است؛ در عَین حال، در میان مردمی زندگی می‌کنم که فروتن و توبه‌کار می‌باشند تا اعتماد و امیدشان را به آن‌ها بازگردانم. 16من به قوم خود حیات بخشیدم، و دیگر آن‌ها را متّهم نخواهم کرد و برای همیشه نسبت به آن‌ها خشمگین نخواهم بود، مبادا کاملاً مأیوس گردند. 17به‌خاطر طمع و گناهانشان من نسبت به آن‌ها خشمگین بودم؛ به این دلیل آن‌ها را مجازات کرده ترک نمودم، ولی آن‌ها با خیره‌سری به راه‌های خود ادامه دادند.
18«من شاهد کارهای آن‌ها بوده‌ام، امّا آن‌ها را شفا خواهم داد. من آن‌ها را رهبری و کمک خواهم کرد، و به سوگواران تسلّی خواهم داد. 19من صلح و آرامش را به همه، دور یا نزدیک، خواهم داد! من قوم خودم را شفا خواهم داد. 20امّا شریران مثل دریای پُرتلاطم که امواجش از خروشیدن باز نمی‌ایستند و با خود فضولات و چیزهای کثیف را به ساحل می‌آورد، ناآرام‌اند.» 21خداوند می‌گوید: «برای شریران، امنیّتی وجود نخواهد داشت.»
Currently Selected:
اِشعیا 57: مژده
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Today's Persian Version Revised (TPVR) © United Bible Societies, 2023
