حزقیال 12
12
نمایش تبعید یهودا
1خداوند با من چنین سخن گفت: 2«ای انسان فانی، تو در میان قومی سرکش زندگی می‌کنی که چشم دارند ولی نمی‌بینند. گوش دارند ولی نمی‌شنوند، زیرا ایشان قومی سرکش هستند.
3-5«ای انسان فانی، توشه‌ای برای رفتن به تبعید آماده کن و در برابر ایشان در روز کوچ کن و به مکانی دیگر برو. شاید معنی این کار تو را بفهمند، اگرچه قومی سرکش هستند. مانند کسی که به تبعید برده می‌شود، آماده سفر شو. بار سفرت را در روز ببند و از خانه بیرون ببر تا مردم ببینند و هنگام شب در حضور ایشان دیوار خانه‌ات را سوراخ کن و با توشه‌ات از راه آن بیرون برو. 6در برابر چشمان ایشان توشۀ خود را روی دوش خود بگذار و آن را در تاریکی حمل کن. رویت را بپوشان تا نبینی که کجا می‌روی. این کارِ تو اخطاری برای قوم اسرائیل است.»
7آنچه را که خداوند به من فرموده بود، انجام دادم. مانند تبعیدشدگان، توشۀ خود را در روز بستم. هنگام شب با دست‌های خود دیوار را سوراخ کردم و در پیش چشمان مردم توشۀ خود را بر دوش گرفته در تاریکی بیرون رفتم.
8بامدادان خداوند با من چنین سخن گفت: 9«ای انسان فانی، اکنون که قوم سرکش اسرائیل می‌پرسند چه‌کار می‌کنی، 10به ایشان بگو که این وحی‌ای است از جانب خداوند متعال به شاهزاده و تمام مردمی که در اورشلیم هستند. 11به ایشان بگو آنچه تو کرده‌ای نشانه‌ای از رویدادی است که بر ایشان واقع خواهد شد. ایشان آواره و اسیر خواهند گشت. 12شاهزادۀ ایشان نیز کوله‌بار خود را در تاریکی بر دوش نهاده بیرون خواهد رفت و سوراخی در دیوار خواهد کند تا از آن بیرون برود و روی خود را خواهد پوشاند تا زمین را با چشمان خود نبیند. 13امّا من تور خود را بر او خواهم گسترد و او را به دام انداخته به شهر بابِل خواهم آورد. او آنجا را نخواهد دید،#12:13 صِدِقیا را قبل از بردن به بابِل کور کرده بودند. دوّم پادشاهان ۲۵:۷ امّا در آنجا خواهد مرد. 14اطرافیان، مشاوران و محافظان او را در همه‌جا پراکنده خواهم ساخت و شمشیر برهنه در پی ایشان خواهم فرستاد.
15«هنگامی‌که ایشان را در میان ملّت‌های دیگر و کشورهای بیگانه پراکنده سازم، خواهند دانست که من خداوند هستم. 16من اجازه خواهم داد چند تنی از آنان از شمشیر، قحطی و آفت نجات یابند تا پلیدی‌های خود را در میان ملّت‌هایی که نزد آن‌ها می‌روند بیان کنند، آنگاه خواهند دانست که من خداوند هستم.»
خوردن و نوشیدن با ترس‌ولرز
17خداوند با من چنین سخن گفت: 18«ای انسان فانی، نان خود را با لرز بخور و آب خویش را با ترس‌ولرز بنوش. 19این است پیام خداوند متعال دربارهٔ مردم اورشلیم، مردمی که هنوز در سرزمین خود زندگی می‌کنند: ایشان نان خود را با ترس خواهند خورد و آب خود را با لرز خواهند نوشید. 20شهرهای پُر جمعیّت، خراب خواهند شد و سرزمینشان متروک خواهد گردید. آنگاه خواهند دانست که من خداوند هستم.»
روز داوری به تعویق نمی‌افتد
21خداوند با من چنین سخن گفت: 22«ای انسان فانی، این چیست که زبان‌زد مردم اسرائیل است، 'روزها می‌گذرند و پیشگویی‌ها عملی نمی‌شوند؟' 23اکنون به ایشان بگو که من، خداوند متعال، دربارهٔ آن چه می‌گویم. من به این مَثَل پایان خواهم داد. آن دیگر در اسرائیل تکرار نخواهد شد. به ایشان بگو زمان به وقوع پیوستن نبوّت‌ها فرارسیده است.
24«در میان مردم اسرائیل دیگر رؤیاهای دروغ و پیشگویی‌های گمراه کننده نخواهد بود. 25من، خداوند، با ایشان سخن خواهم گفت و هرچه بگویم به وقوع خواهد پیوست. دیگر تأخیری نخواهد شد. در دوران زندگی شما، ای سرکشان، آنچه را که به شما هشدار دادم، عملی خواهم ساخت.» یَهْوه، خدا چنین سخن می‌گوید.
26دوباره خداوند به من گفت: 27«ای انسان فانی، قوم اسرائیل می‌گویند که رؤیاها و پیشگویی‌های تو دربارهٔ آیندۀ خیلی دور است. 28بنابراین به ایشان بگو که من، خداوند متعال، چنین می‌گویم: پس از این، هیچ کلام من به تأخیر نخواهد افتاد، و آنچه گفته‌ام روی خواهد داد.» خداوند متعال چنین سخن می‌گوید.
Currently Selected:
حزقیال 12: مژده
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Today's Persian Version Revised (TPVR) © United Bible Societies, 2023
