Кніга Роду Раздзел 8

Раздзел 8

1І Бог, успомніўшы пра Ноя, і пра ўсіх жывуноў, і пра ўсіх жывёл, якія былі з ім у арцы, прывёў вецер на зямлю, і зменшыліся воды.

2І закрыліся крыніцы бяздоння і вокны нябесныя, і былі спынены дажджы з неба.

3І вярнуліся воды з зямлі, сцякаючы і сплываючы, і пачалі памяншацца па ста пяцідзесяці днях.

4У сёмы месяц, семнаццатага дня месяца, затрымалася арка на гарах Арарат.

5Але воды плылі і спадалі аж да дзесятага месяца; бо дзесятага месяца, у першы дзень месяца, паказаліся вяршыні гор.

6Калі мінула сорак дзён, Ной, адчыніўшы акно аркі, якое зрабіў, выпусціў крука,

7які вылятаў, аддаляючыся і вяртаючыся, пакуль не высахла вада на зямлі.

8Выпусціў ён таксама галубку ад сябе, каб пераканацца, ці спалі ўжо воды з паверхні зямлі.

9Яна, паколькі не знайшла, дзе б адпачылі яе ногі, вярнулася да яго ў арку; бо воды пакрывалі яшчэ ўсю зямлю. Тады ён выцягнуў руку і, злавіўшы яе, забраў у арку.

10Пачакаўшы яшчэ сем дзён, зноў выпусціў галубку з аркі.

11І вось, яна вярнулася да яго пад вечар, несучы ў дзюбе сваёй аліўную галінку з зялёнымі лісткамі. І зразумеў Ной, што сплылі ўжо воды з зямлі.

12А ўсё ж такі прачакаў ён сем іншых дзён; і выпусціў галубку, якая не вярнулася болей да яго.

13У шэсцьсот першым годзе, у першым месяцы, у першы дзень месяца, воды на зямлі павысыхалі. І Ной, адкрыўшы дах аркі, глянуў і, вось, убачыў, што ўжо абсохла паверхня зямлі.

14У другім месяцы, у дваццаць сёмы дзень месяца, зямля зусім высахла.

15І прамовіў Бог да Ноя, кажучы:

16 # Род. 6:19, 20 «Выходзь з аркі ты і жонка твая, сыны твае і жонкі сыноў тваіх разам з табой.

17Усіх жывуноў, якія ёсць у цябе ад кожнага цела, як з птушак, так і з жывёл, і з усіх паўзуноў, якія поўзаюць па зямлі, выводзь разам з сабою, каб пладзіліся на зямлі ды каб раслі і размнажаліся на ёй».

18Дык выйшаў Ной і сыны яго, жонка яго і жонкі сыноў яго разам з ім.

19Ды таксама і ўсе жывуны, жывёлы, птушкі і паўзуны, якія поўзаюць па зямлі паводле роду свайго, павыходзілі з аркі.

20І збудаваў Ной ахвярнік Госпаду, і, узяўшы з усіх жывёлін чыстых і птушак чыстых, прынёс ахвяру цэласпалення на ахвярніку.

21І Госпад пачуў пах найпрыемнейшы, і сказаў Госпад сэрцу Свайму: «Ніколі больш не буду праклінаць зямлю з-за людзей, бо намер сэрца чалавечага схільны да зла ад юнацтва яго. Дык ужо болей не будзе пагібелі на кожную душу жывую, як Я зрабіў.

22Ва ўсе дні зямлі не спыняцца сяўба і жніво, холад і спякота, лета і зіма, дзень і ноч».

Currently Selected:

Кніга Роду Раздзел 8: ББЧ

Highlight

Copy