Drugi Koryntian 4:16-17

Drugi Koryntian 4:16-17 NT NPD

Dlatego nie poddawajmy się złu czy własnym słabościom, lecz dzień po dniu dbajmy o to, by w miarę jak niszczeje nasz zewnętrzny człowiek, nasze wnętrze stale się odnawiało. Zaś doczesne udręki, które przecież w końcu i tak kiedyś przeminą, są niczym wobec ogromu chwały czekającej nas w wieczności!

Read Drugi Koryntian 4

Download The Bible App Now

Bible App for Kids

Compare All Versions: Drugi Koryntian 4:16-17

Related Videos

video-thumbnails

Episode 14: Jesus Walks On Water

video-thumbnails

2 Corinthians 4-7

Verse Images for Drugi Koryntian 4:16-17

Drugi Koryntian 4:16-17 - Dlatego nie poddawajmy się złu czy własnym słabościom, lecz dzień po dniu dbajmy o to, by w miarę jak niszczeje nasz zewnętrzny człowiek, nasze wnętrze stale się odnawiało. Zaś doczesne udręki, które przecież w końcu i tak kiedyś przeminą, są niczym wobec ogromu chwały czekającej nas w wieczności!

Drugi Koryntian 4:16-17 - Dlatego nie poddawajmy się złu czy własnym słabościom, lecz dzień po dniu dbajmy o to, by w miarę jak niszczeje nasz zewnętrzny człowiek, nasze wnętrze stale się odnawiało. Zaś doczesne udręki, które przecież w końcu i tak kiedyś przeminą, są niczym wobec ogromu chwały czekającej nas w wieczności!

Drugi Koryntian 4:16-17 - Dlatego nie poddawajmy się złu czy własnym słabościom, lecz dzień po dniu dbajmy o to, by w miarę jak niszczeje nasz zewnętrzny człowiek, nasze wnętrze stale się odnawiało. Zaś doczesne udręki, które przecież w końcu i tak kiedyś przeminą, są niczym wobec ogromu chwały czekającej nas w wieczności!

Drugi Koryntian 4:16-17 - Dlatego nie poddawajmy się złu czy własnym słabościom, lecz dzień po dniu dbajmy o to, by w miarę jak niszczeje nasz zewnętrzny człowiek, nasze wnętrze stale się odnawiało. Zaś doczesne udręki, które przecież w końcu i tak kiedyś przeminą, są niczym wobec ogromu chwały czekającej nas w wieczności!

Drugi Koryntian 4:16-17 - Dlatego nie poddawajmy się złu czy własnym słabościom, lecz dzień po dniu dbajmy o to, by w miarę jak niszczeje nasz zewnętrzny człowiek, nasze wnętrze stale się odnawiało. Zaś doczesne udręki, które przecież w końcu i tak kiedyś przeminą, są niczym wobec ogromu chwały czekającej nas w wieczności!