7
ستِفنُس دا وعظ
1تَد سردار کاہِن آکھیا پئی ایہہ گلّاں ایسے طرح نیں؟ 2اوہ آکھن لگّا۔
بھراؤ تے بزُرگو سُنو! ساڈے پئیو ابرہام نُوں جدوں مسوپتامِیہ وِچ سی اوہدے حاران وِچ وَسّن توں پہلاں جلال دے خُدا نے وکھالی دِتّی۔ 3تے اوہنوں آکھیا پئی اپنے دیس تے انگ ساکاں وِچوں نِکل جا۔ تے جیہڑا دیس مَیں تینُوں دساں اوتھے ٹُر جا۔ 4تَد کسدِیاں دے دیس وِچوں نِکل کے اوہ حاران وِچ جا وسّیا۔ تے اوہدے پئیو دے مرن پِچّھوں خُدا نے اوہنوں اوتھوں ٹور کے ایس دیس وِچ وسایا جِتّھے ہُن تُسی رہندے ہو۔ 5تے اوہدے وِچ کُجھ وِرثہ سگوں پَیر رکھن دا تھاں نا بخشیا۔ تے اوس وعدہ کِیتا۔ پئی وِرثہ لئی مَیں تینُوں تے تیرے پِچّھوں تیری اولاد نُوں ایہہ دیاں گا۔ بھانویں اوہدا اجے کوئی بچّہ نئیں سی۔ 6تے خُدا اینج آکھیا پئی اوہدی اولاد پردیس وِچ اوپری ہو کے رہے گی۔ اوہ اوہنوں چار سَو ورھیاں تِیکر غلامی وِچ رکھن گے۔ تے اوہناں نُوں خراب کرن گے۔ 7تے خُدا آکھیا پئی مَیں اوس قوم نُوں جِہدے اوہ غلام بنن گے سزا دیاں گا تے اوہ مگروں نِکلن گے۔ تے ایسے تھاں میری عبادت کرن گے۔ 8تے اوس اوہدے نال سُنتی بہن دا عہد بَدّھا۔ تے ایویں اِضحاق اوہدے توں جمّیا۔ تے اٹھویں دِہاڑے اوس اوہنوں سُنتی بہایا تے اِضحاق توں یعقُوب تے یعقُوب توں باراں وَڈارُو جمّے۔
9تے اوہناں وَڈّارواں یُوسف نُوں ساڑے نال ویچ دِتّا پئی مِصر نُوں کھڑیا جائے تے خُدا اوہدے نال سی۔ 10تے اوہنوں اوہدیاں سارِیاں تنگِیاں توں چھڈایا۔ تے مِصر دے بادشاہ فِرعون دی نظر وِچ اوہنوں فضل تے دانائی دِتّی۔ تے اوس اوہنوں مِصر اُتّے تے اپنے سارے گھر اُتّے سردار مُقرّر کِیتا۔ 11پر سارے مِصر تے کِنعان وِچ کال پیا۔ تے بڑی تنگی آئی۔ تے ساڈے وڈّیاں نُوں خُوراک نئیں سی لَبھّدی۔ 12تے یعقُوب جد سُنیا پئی مِصر وِچ اَن پانی اے۔ تَد پہلی واری ساڈے وڈّیاں نُوں گھلّیا۔ 13تے دُوجی وار یُوسف اپنے بھراواں توں سہیانیا گیا نالے یُوسف دا گھرانا فِرعون نُوں معلُوم ہو گیا۔ 14تَد یُوسف اپنے پئیو یعقُوب تے سارے انگ ساکاں نُوں جیہڑے پنجہتر بندے سن سدّیا۔ 15تے یعقُوب مِصر وِچ گیا۔ تے اوہ آپ مر گیا۔ تے ساڈے وڈّے وی۔ 16تے اوہناں نُوں سِکم نُوں چُک کے لے گئے۔ تے اوس مقبرے وِچ دفنایا جیہڑا ابرہام نے ہمُور دے پُتراں کولوں سِکم وِچ رُپئے دے کے مُل لیا سی۔
17پر جدوں اوس وعدے دا ویلا جیہڑا خُدا ابرہام نال کِیتا سی نیڑے آیا۔ تاں اوہ لوک مِصر وِچ وَدھے تے گنتری وِچ بُہت ہوگئے۔ 18اوس ویلے تِیکر پئی مِصر دا اِک ہور بادشاہ ہویا۔ جیہڑا یُوسف نُوں نئیں سی جان دا۔ 19اوس ساڈی قوم نال چترائی کر کے ساڈے وڈّیاں نال بدسلوکی کِیتی۔ پئی اوہ اپنے بچّیاں نُوں ایس لئی باہر سُٹّن پئی اوہ جِیوندے نا رہن۔ 20اوس سَمے وِچ مُوسیٰ جمّیا جیہڑا بڑا ای سوہنا سی۔ اوہ تِنّ مہینے پئیو دے گھر وِچ پلیا۔ 21جد باہر سُٹّیا گیا۔ تَد فِرعون دی دِھی اوہنوں چُک لیا۔ تے اپنا پُتر کر کے پالیا۔ 22تے مُوسیٰ مِصریاں دے سارے عِلم وِچ تعلِیم پائی تے اپنے کلام تے کمّ وِچ تگڑا سی۔
23تے جد اوہ چاہلِیاں کُو ورھیاں دا ہویا۔ اوہدے جی وِچ آیا۔ پئی مَیں اپنے بھراواں بنی اِسرائیل دی خبر لَواں۔ 24تے اوہناں وِچوں اِک نُوں ظُلم سہندیاں ویکھ کے اوہدی حمایت کِیتی۔ تے مِصری نُوں مار کے اوس دُکھی دا بدلہ لیا۔ 25کیوں جو اوس سوچیا پئی میرے بھرا سمجھ لین گے پئی خُدا میری ہتّھِیں اوہناں نُوں چُھٹکارا پیا دیندا اے۔ پر اوہ نا سمجھے۔ 26تے اگلے بَھلک اوہناں وِچ دو پئے لڑ دے سن۔ اوہناں دے کول آیا تے ایہہ آکھ کے اوہناں وِچ صُلح کرانی چاہندا سی پئی اَے بندیو! تُسی تے بھرا بھرا ہو کیوں اِک دُوجے اُتّے ظُلم کر دے ہو؟ 27پر اوہ جیہڑا اپنے گواہنڈی اُتّے سختی پیا کر دا سی اوہنوں ایہہ آکھ کے دھکّا دِتّا۔ پئی کِس تینُوں ساڈے اُتّے حاکم تے مُنصف مُقرّر کِیتا اے۔ 28تُوں چاہنا ایں پئی جیویں کل مِصری نُوں وَڈّھ سُٹّیا اے مَینُوں وی وَڈّھ سُٹّیں۔ 29مُوسیٰ ایس گلّ توں بھجیا۔ تے مِدیان دے دیس وِچ پردیسی ہویا۔ تے اوتھے اوہدے دو پُتر جمّے۔
30جد پُورے چالی ورھے ہو گئے۔ تَد سِینا پہاڑ دے بیابان وِچ اِک فرِشتے نے بَلدی جھاڑی دے۔ بھانبڑ وِچ وکھالی دِتّی۔ 31مُوسیٰ ایہہ اچرج وکھالی ویکھ کے حَیران ہویا۔ تے پتا لین لئی اگّے وَدّھیا۔ تاں خُداوند دی اواز آئی۔ 32پئی مَیں تیرے پئیو دادیاں دا خُدا ابرہام تے اِضحاق تے یعقُوب دا خُدا ہاں۔ تَد مُوسیٰ کمبیا تے اوہنوں ویکھن دا حَوصلہ نا پیا۔ 33تے خُداوند اوہنوں آکھیا۔ اپنے پیراں توں جُتّی لاہ۔ کیوں جو جیہڑے تھاں تُوں کھلوتا ایں اوہ پاک زمین اے۔ 34مَیں نِگاہ کر کے اپنے لوکاں دا جیہڑے مِصر وِچ نیں بُرا حال ویکھیا تے مَیں اوہناں دے ہو کے سُنے۔ تے اوہناں نُوں چھڈان لئی اُتریا آں۔ ایس لئی ہُنے چَل مَیں تینُوں مِصر وِچ گھلاں گا۔
35جیہڑے مُوسیٰ توں اوہناں مُنھ موڑیا تے آکھیا پئی کِس تینُوں حاکم تے مُنصف کِیتا اوسے ای نُوں خُدا نے اوس فرِشتے دے راہِیں جِس اوہنوں جھاڑی وِچ وکھالی دِتّی حاکم تے چھڈواؤن والا بنا کے گھلّیا۔ 36اوہو اوہناں نُوں کڈھ لیایا تے مِصر تے لال سمُندر وِچ تے بیابان وِچ چالی ورھے کراماتاں تے نشانِیاں وکھاؤندا رہیا۔ 37ایہہ اوہو مُوسیٰ اے جِس بنی اِسرائیل نُوں آکھیا۔ پئی خُدا تُہاڈے بھراواں وِچوں تُہاڈے لئی میرے جِہیا اِک نبی کھلا کرے گا۔ 38ایہہ اوہ ای جَنا اے۔ جیہڑا بیابان دی کلِیسیا وِچ اوس فرِشتے دے نال سی جیہڑا سِینا پہاڑ اُتّے اوہدے نال گلّاں کر دا سی تے نالے ساڈیاں پئیو دادیاں دے نال سی اوسے نُوں جیون دا کلام مِلیا پئی ساڈے تِیکر پہنچائے۔ 39اوہدے تابعدار ہونا ساڈے پئیو دادے نئیں سن چاہندے۔ سگوں اوہنوں ہٹا دِتّا تے اپنے دِلاں وِچ مِصر نُوں مُڑ گئے۔ 40تے ہارُون نُوں آکھن لگّے پئی ساڈے لئی اجیہے بُت بنا جیہڑے ساڈے اگّے اگّے ٹُرن۔ کیوں جو ایہہ مُوسیٰ جیہڑا مِصر دے دیس وِچوں سانُوں کڈھ لیا یا اسی نئیں جان دے پئی اوہنوں کِیہ ہویا۔ 41تے اوہناں ای دِناں اوہناں اِک وَچّھا بنایا۔ تے اوس بُت اگّے قُربانی لیائے تے اپنے ہتّھاں دے کمّاں اُتّے خُوشی کِیتی۔ 42تَد خُدا نے اوہناں توں مُنھ موڑیا تے اوہناں نُوں چھڈ دِتّا۔ پئی اسمان دی فَوج نُوں پُوجن جیویں نبیاں دی کتاب وِچ لِکھیا اے۔
پئی اے اِسرائیل دے گھرانے
تُسی چالی ورھے تِیکر بیابان وِچ میرے اگّے
ذِبح کِیتے ہوئے جنَوراں تے قُربانِیاں نُوں لیاندا؟
43سگوں جد تُسی مولک دا تنبُو
تے رفان دیوتے دے تارے نُوں چُکی پِھردے سو
یعنی اوہ مُورتاں جیہڑیاں تُساں مَتّھا ٹیکن لئی بنائِیاں۔
ایس لئی مَیں تُہانوں کڈھ کے بابل دے پرے چُک کھڑاں گا۔
44گواہی دا خیمہ ساڈے وڈّیاں دے نال بیابان وِچ اوہدے حُکم دے سببّوں سی جِس مُوسیٰ نال کلام کر کے آکھیا۔ پئی ایس نمونے وانگر جیہڑا تُوں ویکھیا اے اوہنوں بنا۔ 45اوسے تنبُو نُوں ساڈیاں پئیو دادیاں اپنے وڈّیاں کولوں لے کے یشُوع دے نال لیاندا جیہڑے ویلے اوہناں قوماں دی ملکیّت اُتّے قبضہ کِیتا جِنہاں نُوں خُدا نے ساڈیاں پئیو دادیاں دے اگّوں کڈھ دِتّا۔ تے اوہ داؤد دے سَمے تِیکر رہیا۔ 46اوسے دے اُتّے خُدا دی درگاہوں فضل ہویا۔ تے اوس عرض کِیتی۔ پئی یعقُوب دے خُدا دے لئی ڈیرہ بناواں۔ 47پر سُلیمان اوہدے لئی اِک گھر اُساریا۔ 48تَد وی حق تعالیٰ ہتّھاں دے بنائے ہوئے تھانواں وِچ نئیں رہندا۔ جیویں نبی آکھدا اے۔
49پئی خُدا آکھدا اے۔ اسمان میرا تخت
تے زمین میرے پیراں دی چَوکی اے۔
میرے لئی تُسی کِیویں دا گھر اُسارو گے؟
یا کیہڑی جگہ میرے آرام دی اے؟
50میرے ہتھّوں ایہہ سارِیاں شیواں نئیں بنیاں؟
51اَے ہُوڑمت والیو جیہڑے دِل تے کنّ ولّوں سُنتی نئیں بَیٹھے۔ تُسی ہر ویلے پاک رُوح دا سامنا کر دے ہو جیویں تُہاڈے وڈّے کر دے سن۔ اوسے طرح تُسی کر دے ہو۔ 52نبیاں وِچوں تُہاڈے وڈّیاں کِنوں نئیں ستایا؟ ہاں اوہناں اوہناں نُوں مار وی چھڈیا جِنہاں اوس راستباز دے آؤن دی خبر اگّوں دِتّی۔ اوہدے ہُن تُسی پھڑان والے تے قتل کرن والے وی بنے ہو۔ 53تُسی اوہ لوک ہو جِنہاں نُوں فرِشتیاں دی راہِیں شریعت مِلی تَد وی تُساں عمل نا کِیتا۔
ستِفنُس دی سنگساری
54ایہہ گلّاں سُندیاں ای اوہ دِلاں وِچ سڑ گئے تے اوہدے اُتّے کچیچیاں وَٹن لگّے۔ 55پر اوہ پاک رُوح نال بھریا ہویا اسمان ولّ پیا ویکھدا سی۔ تے خُدا دے جلال تے یِسُوع نُوں خُدا دے سَجّے ہتّھ کھلوتیاں ویکھیا۔ 56تے آکھیا مَیں اسمان نُوں کُھلیا ہویا۔ تے اِبنِ آدم نُوں خُدا دے سَجّے ہتّھ کھلوتا ویکھنا ہاں۔ 57تے اوہناں اُچّی ڈنڈ پا کے اپنے کنّ بند کِیتے۔ تے اِک دِل ہو کے اوہدے اُتّے آپئے۔ 58تے شہروں باہر کڈھ کے اوہنوں روڑے مارن لگ پئے تے گواہاں نیں اپنے کپڑے ساؤُل نال دے اِک جوان دے پیراں کول رکھ دِتّے۔ 59تے ایہہ تاں ستِفنُس نُوں روڑے مار دے رہے تے اوہ ایہہ آکھ کے دُعا پیا منگدا سی۔ پئی اَے خُداوند یِسُوع میری رُوح نُوں قبول کر۔ 60فیر اوس گوڈے نواکے آکھیا۔ پئی اَے خُداوند ایہہ گُناہ ایہناں دے پیٹے نا پا۔ تے ایہہ آکھ کے اوہ سوؤں گیا۔