لوقا 10

اعزام هفتاد شاگرد

1پس از اون عیسی هفتاد نفر #به‌جای «هفتاد تن»، در بعضی از بَنوِشته ها «هفتاد و دِتا تن» قید بَییه.دیگر رِه هِم تعیین هاکارده و اوناره دِتا دِتا شه پیشاپیش به هر شهر و دیارِ اطراف بَرِسِندییه که قِرار بی‌یِه بوره اونجه. 2ویشونه بائوته: «محصول زیاد هسته اما کارگر کَم. پس از صاحب محصول بخواهین تا کارگر ویشتِری برای دروی شه محصول بَرِسِنده. 3بورین! مِن شِما رِه گوسفند واری رِسِندمبه وِرگها دِله. 4کیسۀ پول یا کوله‌بار یا کُش شه هِمراه نَوِرین؛ راه دِله هیچ کس ره سلام نَکانین. 5به هر سِره‌ای که شونِنی اول بایرین: ‹سِلام بر اهالی این سِره.› 6اگه در اون سِره کسی از اهل صلح و سِلام بوشه سِلام شِما بر وِه قِرار گِننه؛ وگرنه، به خود شِما بَر گِردِنه. 7اون سِره دِله بَمونین و هر چی شِما رِه هادانه بخورین اینِسّه که کارگر مستحق شه حقوق هَسّه. از این سِره به سِره دیگه نَشویین. 8وقتی وارد شهری بَیینی و شِما رِه به‌گرمی قبول هاکاردنه، هر چی در جلوی شِما بیهِشتِنه، بَخارین. 9مَریض‌ها اونجه رِه شفا هادین و بایرین: ‹پادشاهی خِدا به شِما نزدیک بَییه.› 10امّا وقتی به شهری بوردینی و شِما رِه نِخاستِنه به کوچه‌های اون شهر بورین و بایرین: 11‹اِما شِمه خاک شهرِ که اَمه لینگِ سَر هِنیشتِه ره تِکون دیمبی اما بِدونین که پادشاهی خِدا نزدیک بَییه.› 12اطمینان دارین که در روز جزا، تحمل مجازات شهرِ سدوم آسونتر هَسّه تا برای اون شهر.

13«وای بر ته ای خورَزین! وای بر ته ای بیت‌صِیْدا! اینِسّه که اگه معجزه‌های که در شِما انجام بَییه در صور و صیدون انجام گِته مردِم اونجه خَله وقت پیش در پلاس و خاکستر نیشبینه و توبه کاردِنه. 14اما در روز جزا تحمل مجازات، برای صور و صیدون آسونتر هَسّه تا شِمِسته. 15و ته ای کفرناحوم، آیا تا آسمون بالا شونی؟ ابداً بلکه تا عمقِ جَهندم سرنگون وونی.»

16بعد عیسی بردَگِردِسته شه شاگِردونِ بائوته «هرکی شِما ره گوش هاداهه مه ره گوش هاداهه و هرکی شِما ره رد هاکانه مه ره رد کانده امّا هرکی مه ره رد هاکانه فرستندۀ مه ره رد هاکارده.»

شاگِردون از مأموریت بَردَگِردِستِنِ

17اون هفتاد نفر با شادی بَردَگِردِستِنه و بائوتِنه: «سرور ما حتی دیوها هِم وقتی ته اسمه یارمبی اَمجه اطاعِت کاردِنه.» 18ویشونه بائوته: «شِیطون ره بَدیمه که برقِ واری آسمونجه کَته بِنه. 19اِسّا شِما رِه قِدرِتِ دِمبه که مَرها و عقربها و تموم قِدرِتِ اَمه دِشمِنون ره لینگِ زیر له هاکانین و هیچ‌چی شِما ره آسیب نَرِسِنده. 20امّا از این خِشحال نَووشین که ارواح شِمه جه اطاعِت کانه بلکه شادی شِما از اینا بُوشه که شِمه اسم آسمون دِله بَنوشتوهه.»

21در همون زِمان عیسی در روحِ خِدا به‌وجد بییَمو و بائوته: ای پی‌یِر، صاحب آسمون و زمین ته رِه پَرستش کامبه که این حقیقت رِه از دانایون و خردمندون پنهون کاندی و شه وَچه هاسّه نمایون کاندی. اَره ای پی‌یِر اینِسّه که ارادۀ خوب ته این بی‌یِه. 22بعد بَردَگِردِسته جمعیت بائوته «مه پی‌یِر همه چیزه به مِن بسپارسته. هیچ‌کس نَدونده ریکا کی هَسّه جز پی‌یِر و هیچ‌کس نَدونده پی‌یِر کی هَسّه جز ریکا و اونایی رِه که ریکا بخواهه وِ رِه بر اونا نمایون کانده.»

23بعد در خلوت، رو هاکارده به شاگِردون و بائوته: «خِشبِحال چِشی که اونچه شِما ویننی، وینده. 24اینِسّه که شما رِه گامبه که خَله از انبیا و پادشاهون آرزو داشتِنه اونچه شِما ویننی بَوینند و ندینه و اونچه شِما اِشناننی بشنائن و نشناستنه.»

مَثِل سامری نیکو

25اتا روز اَتّا از فقیهون راست بَییه تا با این سوال عیسی رِه دام دِله دِمبِده: «ای اِستا چیکار هاکانِم تا وارد بهشتِ جاودان بَووم؟» 26عیسی در جِواب بائوته: «در تورات چیشی بنوشته هَسّه؟ از اون چیشی فَهمِنی؟» 27جِواب هادا: « ‹خِداوند شه خِدا رِه با تموم دل، با تموم جان، با تموم قوت و با تموم شه فکر دوست دار؛ و شه همسایه رِه شه واری دوست دار.› » 28عیسی بائوته: «جِواب دِرِست هادایی. این رِه انجام هاده تا وارد بهشت جاودان بَوویی.»

29اما وِ که خاسته شه رِه تبرئۀ هاکانه عیسی جه بَپِرسیه: «پس مه همسایۀ کی هَسّه؟» 30عیسی وِ رِه جِواب هادا بائوته: «اتا مردی از اورشلیم به اریحا شییه. در راه به‌دست راهزنون دَکِته. اونا وِ رِه لخت هاکاردِنه چو بَزونه، و نیمه‌جان وره وِل حاکارنه و بوردِنه. 31از قضا کاهنی از همون راه رد بییه. اما وقتی وِنه چش به اون مردی دَکَته شه راه رِه کج هاکارده و اتا سمت دیگه جه بورده. 32اِتّا نفر از طایفه لاوی‌ها هِم اونجه رد بی‌یِه. وِ هِم وقتی به اونجه بَرِسییِه و اون مرد رِه بَدیه شه راه رِه کج هاکارده و از سمت دیگه بورده. 33اما اتا مسافر بیگانه سامری وقتی اونجا بَرِسییِه و اون مردی رِه بَدییه وِنه دل اون مردیسته بَسوته. 34پس وِنه پَلی بورده، وِنه زخمها رو شِراب دَشِندییه و روغن بِمالِسته و اوناره دَوِسته. بعد وِ رِه شه الاغ سر بییشته و به کاروانسرایی بَوِرده و وِنجه پرستاری هاکارده. 35روز بعد دِتا دینار به کاروانسرادار هادا و وِ رِه بائوته: ‹این مردی جه پرستاری هاکان و اگه ویشتِر از این خرج هاکاردی، وقتی بردَگِردِستِمه تِره دِمبه.› 36اِسّا به‌نظر ته کدومتا از این سه نفر همسایۀ اون مردی بی‌یِه که راهزنون دست دَکِته؟» 37وِ جِواب هادا: «اون که وِنه دل وِنِسته بَسوته.» عیسی وِ رِه بائوته: «بور و ته هِم این کار رِه هاکان.»

مَریِم و مرتا سِره دِله

38وقتی در راه دَیینه، به اتا ده بَرِسینه. اونجه اتا زِنا که وِنه نوم مارتا بی‌یِه عیسی رِه شه سِره دعوت هاکارده. 39مارتا اتا خاخِر داشته به‌نام مَریِم. مَریِم خِداوند لینگ پَلی هِنیشتِه و به حرفهای وِ گوش کارده. 40اما مارتا که سخت مشغول درست هاکاردن غذا شه مهماناسّه بی‌یِه عیسی پَلی بییَمو و بائوته: «سَروَرم، آیا ته رِه باکی نییه که مه خاخِر مه رِه در کار پذیرایی دست‌تنها بییِشته؟ وِ رِه بایر که مه رِه یاری هاکانه!» 41خِداوند جِواب هادا: «مارتا! مارتا! ته رِه خَله چیزها نگران و مضطرب هاکارده 42در صورتی که تنها اتا چیز لازم هَسّه. و مَریِم اون چیز بهترِ انتخاب هاکارده که وِنجه پس بَییته نَوونه.»

Currently Selected:

لوقا 10: Maz

Highlight

Copy