SAN LUCAS 4:5-8

Ocmɨ jém Woccɨɨwiñ ininɨc jém Jesús tu̱m mɨjpɨc co̱tsɨcyucmɨ. Tu̱mt́i rato iŋquejáy it́u̱mpɨy jém naxyucmɨyaj icuwɨ̱t́i de jém mundo ju̱t́ iŋjacyajpa jém aŋjagooyiyaj. Jesɨc jém Woccɨɨwiñ iñɨ́máy jém Jesús: —It́u̱mpɨy yɨ́pyaj naxyucmɨyaj ɨch ammɨɨchi. Sɨɨp manchiiba mich porque ɨch acɨɨjuŋcodayñeta̱. I̱ ansunpa iga anchiiba, wɨa̱p anchi. Jesɨc it́u̱mpɨy jém pɨxiñt́am micujípyajpa iga más mɨjpɨc miŋjagooyi. Siiga mich aŋco̱steeñáypa y anjɨ̱spa juuts ɨch adios, jesɨc immɨɨchi it́u̱mpɨy jém manaŋquejayñewɨɨp. Pero Jesús iñɨ́máy: —Nɨcsɨm, miWoccɨɨwiñ. Jayñeta̱wum jém Dios iŋma̱t́i: “Wɨ̱ iga tanjɨ̱spa tanJa̱tuŋ Dios, je icut́um taŋcuyo̱xa̱p.”