Māa̍ti̍u̍ 2:12-13

Lɔ̍ɔ̍pa̍ mā mīīŋgu̍, mi̍ Mɛ̄lɛ̄ka̍ lūɛ̄ī o̍ lɔ̄mā sɔ̄lāā mbo̍ sīlā nda̍ māā ā mi̍i̍ŋgū lɛ̄ nāa̍ Māsāa̍ Hɛ̍lɔ̄ɔ̄ chu̍a̍ le̍. Nda̍ bɛ̍ɛ̍ wāa̍ kɔ̄la̍ŋ, ma̍ kēēku᷄ŋ a̍ nɛ̄ī che᷅le̍ŋ ma̍ kūānu᷄ŋ o̍ lɛ̄ŋndē ndāle̍ŋ ni᷄ŋ. Mɛ̄ɛ̍ wānāa̍ pɛ̍ɛ̍ku̍ ka̍ŋ a̍ lōo̍ŋ o̍kɔ̄ɔ̄ wa̍ kūɛ̄nu᷄ŋ, mi̍ ki̍i̍la̍nɔ̍ Māsānɔ̄ɔ̍ Mɛ̄lɛ̄ka̍a̍ chɔ̄mnu᷄ŋ Cho̍o̍sɛ̍ o̍ lɔ̄mā sɔ̄lāā. Mbo̍ dīmūl ndu̍ āā, “Chōo̍sɛ̍, chɔ̍ŋ mā chu̍a̍ chɛ̄lɛ̄kpɔ̍ɔ̍ a̍ kāla̍ ndɔ̄ mī lā nyāānu̍ŋ I̍chi̍pī. Lā kūɛ̄ pɛ̍, lā lo̍ lo̍ŋ ha̍a̍a̍ mɛ̄ɛ̍ mī I̍ di̍mu̍l nya̍ le̍ fāŋa᷄ŋndo̍ lo̍ŋ. Kāni̍ fu̍u̍le̍, Māsāa̍ Hɛ̍lɔ̄ɔ̄ cho̍ chɔ̄nɔ᷄ŋ chɛ̄lɛ̄kpɔ̍ɔ̍ ho̍ō nūūvīa̍a̍ le̍ ndu̍ dīyɔ̄ɔ̍.”