ລູກາ 5:1-11

ວັນ​ໜຶ່ງ ຂະນະທີ່​ພຣະເຢຊູເຈົ້າ​ຢືນ​ຢູ່​ທີ່​ແຄມ​ທະເລສາບ​ເຄັນເນຊາເຣັດ ປະຊາຊົນ​ກໍ​ບຸບຽດ​ກັນ​ເຂົ້າ​ມາ​ຫາ​ພຣະອົງ ເພື່ອ​ຟັງ​ພຣະທຳ​ຂອງ​ພຣະເຈົ້າ. ພຣະອົງ​ຫລຽວ​ເຫັນ​ເຮືອ​ສອງ​ລຳ​ຈອດ​ໄວ້​ຢູ່​ແຄມ​ຝັ່ງ ຄົນ​ຫາປາ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ຈາກ​ເຮືອ​ນັ້ນ ແລ້ວ​ພວກເຂົາ​ກຳລັງ​ລ້າງ​ມອງ​ຢູ່. ພຣະເຢຊູເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ເຮືອ​ລຳ​ໜຶ່ງ ຊຶ່ງ​ເປັນ​ຂອງ​ຊີໂມນ ແລະ​ບອກ​ໃຫ້​ເພິ່ນ​ຖອຍ​ເຮືອ​ອອກ​ຫ່າງ​ຈາກ​ຝັ່ງ​ໜ້ອຍ​ໜຶ່ງ ແລ້ວ​ພຣະອົງ​ກໍ​ນັ່ງ​ລົງ​ໃນ​ເຮືອ ແລະ​ສັ່ງສອນ​ປະຊາຊົນ. ເມື່ອ​ພຣະອົງ​ສັ່ງສອນ​ຈົບ​ແລ້ວ ຈຶ່ງ​ກ່າວ​ແກ່​ຊີໂມນ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ຖອຍ​ເຮືອ​ອອກ​ໄປ​ສູ່​ບ່ອນ​ນໍ້າ​ເລິກ ແລະ​ຢ່ອນ​ມອງ​ຂອງ​ພວກເຈົ້າ​ລົງ​ຈັບ​ປາ.” ຊີໂມນ​ຕອບ​ວ່າ, “ພຣະອາຈານ​ເອີຍ ພວກ​ຂ້ານ້ອຍ​ໄດ້​ຫາ​ຕະຫລອດ​ຄືນ ຈົນ​ອິດເມື່ອຍ ແລະ​ບໍ່ໄດ້​ຫຍັງ​ເລີຍ, ແຕ່​ເພື່ອ​ເຫັນແກ່​ທ່ານ​ບອກ ຂ້ານ້ອຍ​ກໍ​ຈະ​ຢ່ອນ​ມອງ​ລົງ​ຕາມ​ຄຳ​ຂອງ​ນາຍ.” ດັ່ງນັ້ນ ພວກເພິ່ນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ຢ່ອນ​ມອງ​ລົງ ແລະ​ຖືກ​ປາ​ຈຳນວນ​ຫລວງຫລາຍ ຈົນ​ມອງ​ຂອງ​ພວກເພິ່ນ​ກຳລັງ​ຈະ​ຂາດ. ພວກເພິ່ນ​ກວັກ​ມື​ເອົາ​ໝູ່ ທີ່​ຢູ່​ເຮືອ​ລຳ​ອື່ນ​ໃຫ້​ມາ​ຊ່ວຍ ພວກເຂົາ​ຈຶ່ງ​ມາ​ຊ່ວຍ ແລະ​ໄດ້​ປາ​ເຕັມ​ເຮືອ​ທັງສອງ​ລຳ ຈົນ​ເຮືອ​ແຊມ​ເກືອບ​ຫລົ້ມ. ເມື່ອ​ຊີໂມນ​ເປໂຕ​ເຫັນ​ເຫດການ​ທີ່​ເກີດຂຶ້ນ​ແລ້ວ ເພິ່ນ​ກໍ​ຂາບລົງ​ທີ່​ຕີນ​ຂອງ​ພຣະເຢຊູເຈົ້າ ແລະ​ກ່າວ​ວ່າ, “ພຣະອົງເຈົ້າ​ເອີຍ, ຂໍ​ໄປ​ໃຫ້​ຫ່າງ​ຈາກ​ຂ້ານ້ອຍ​ທ້ອນ ເພາະ​ຂ້ານ້ອຍ​ເປັນ​ຄົນ​ບາບ.” ເປໂຕ​ກັບ​ໝູ່​ເພື່ອນ​ຄົນອື່ນໆ​ຂອງ​ເພິ່ນ ທີ່​ຢູ່​ນຳ​ກັນ​ໄດ້​ງຶດ​ປະຫລາດ​ໃຈ ທີ່​ພວກເພິ່ນ​ຈັບ​ປາ​ໄດ້​ຢ່າງ​ຫລວງຫລາຍ​ເຊັ່ນ​ນີ້. ຢາໂກໂບ ແລະ ໂຢຮັນ​ລູກຊາຍ​ຂອງ​ເຊເບດາຍ ຜູ້​ຮ່ວມ​ງານ​ຂອງ​ຊີໂມນ ກໍ​ປະຫລາດ​ໃຈ​ເໝືອນກັນ ແລ້ວ​ພຣະເຢຊູເຈົ້າ​ກໍ​ກ່າວ​ແກ່​ຊີໂມນ​ວ່າ, “ຢ່າ​ສູ່​ຢ້ານ ຕັ້ງແຕ່​ນີ້​ໄປ ເຈົ້າ​ຈະ​ເປັນ​ຜູ້​ຫາ​ຄົນ.” ເມື່ອ​ພວກເພິ່ນ​ນຳ​ເຮືອ​ມາ​ເຖິງ​ແຄມ​ຝັ່ງ​ແລ້ວ ພວກເພິ່ນ​ກໍໄດ້​ສະຫລະ​ທຸກສິ່ງ ແລະ​ຕິດຕາມ​ພຣະເຢຊູເຈົ້າ​ໄປ.