ກິດຈະການ 4

ເປໂຕກັບໂຢຮັນຕໍ່ໜ້າສະພາສູງສຸດ

1ຂະນະທີ່ເປໂຕກັບໂຢຮັນຍັງກ່າວແກ່ປະຊາຊົນຢູ່ນັ້ນ ພວກປະໂຣຫິດ ພວກເຈົ້າໜ້າທີ່ເຝົ້າຍາມພຣະວິຫານ ແລະພວກຊາດູກາຍກໍມາຫາທ່ານທັງສອງ. 2ພວກເຂົາຂັດເຄືອງໃຈໃນການທີ່ທ່ານທັງສອງໄດ້ສັ່ງສອນ ແລະປະກາດແກ່ພົນລະເມືອງ ເຖິງເລື່ອງການເປັນຄືນມາຈາກຕາຍ ໂດຍອ້າງວ່າ ພຣະເຢຊູເຈົ້າຄືນພຣະຊົນແລ້ວ. 3ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈັບທ່ານທັງສອງໄປຄຸມຂັງໄວ້ໃນຄຸກ ຈົນເຖິງວັນໜ້າເພາະຄໍ່າແລ້ວ. 4ມີຫລາຍຄົນໄດ້ເຊື່ອເມື່ອໄດ້ຍິນຄຳສັ່ງສອນນັ້ນ ແລະມີພວກຜູ້ຊາຍເພີ່ມຂຶ້ນປະມານຫ້າພັນຄົນ.

5ຕົກວັນໜ້າມາ ບັນດາຜູ້ນຳກັບພວກເຖົ້າແກ່ ແລະພວກທຳມະຈານໄດ້ປະຊຸມກັນທີ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ. 6ທັງໄດ້ພົບກັບອັນນາ ຜູ້ທີ່ເຄີຍເປັນມະຫາປະໂຣຫິດ ແລະກັບກາຢະຟາ, ໂຢຮັນ, ອາເລັກຊັນເດີ ແລະຄົນອື່ນອີກທີ່ເປັນສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຂອງມະຫາປະໂຣຫິດ. 7ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ໃຫ້ທ່ານທັງສອງຢືນຢູ່ທ່າມກາງພວກຕົນແລ້ວ ຈຶ່ງໂຈດຖາມວ່າ, “ແມ່ນໂດຍຣິດອຳນາດ ແລະນາມຂອງຜູ້ໃດທີ່ພວກເຈົ້າທຳການນີ້?”

8ເປໂຕຜູ້ທີ່ເຕັມລົ້ນດ້ວຍພຣະວິນຍານບໍຣິສຸດເຈົ້າຕອບວ່າ, “ບັນດາທ່ານຜູ້ນຳປະຊາຊົນກັບບັນດາເຖົ້າແກ່ທີ່ນັບຖື: 9ວັນນີ້ ຖ້າທ່ານທັງຫລາຍໂຈດຖາມຂ້າພະເຈົ້າທັງສອງເຖິງຄຸນງາມຄວາມດີ ທີ່ມີແກ່ຄົນເປ້ຍວ່າ ລາວໄດ້ດີປົກກະຕິດ້ວຍຢ່າງໃດ, 10ກໍຂໍໃຫ້ພວກທ່ານທຸກຄົນ ຄືປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນທັງໝົດຮູ້ວ່າ: ທີ່ຊາຍຄົນນີ້ຖືກຊົງໂຜດໃຫ້ຫາຍດີເປັນປົກກະຕິນັ້ນ ກໍໂດຍຣິດເດດແຫ່ງນາມຊື່ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າໄທນາຊາເຣັດ ຜູ້ທີ່ທ່ານທັງຫລາຍໄດ້ຄຶງໄວ້ທີ່ໄມ້ກາງແຂນ ແລະຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຊົງບັນດານໃຫ້ເປັນຄືນມາຈາກຕາຍ. 11ພຣະເຢຊູເຈົ້າອົງນີ້ແຫຼະ ແມ່ນຜູ້ທີ່ມີຄຳຂຽນໄວ້ໃນພຣະຄຳພີວ່າ,

‘ຫີນທີ່ພວກທ່ານຜູ້ເປັນຊ່າງກໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມບໍ່ຍອມໃຊ້ຖືວ່າບໍ່ມີຄຸນຄ່າຫຍັງ

ກໍໄດ້ກາຍເປັນຫີນເສົາເອກ.’

12ໃນຜູ້ອື່ນຄວາມລອດພົ້ນບໍ່ມີ ດ້ວຍວ່າ, ບໍ່ມີນາມຊື່ອື່ນໃດທົ່ວໃຕ້ຟ້າ ທີ່ຊົງປະທານແກ່ມະນຸດ ເພື່ອໃຫ້ເຮົາທັງຫລາຍຕ້ອງໄດ້ພົ້ນ.”

13ບັນດາສະມາຊິກຂອງສະພາສູງສຸດຕ່າງກໍງຶດປະຫລາດໃຈ ເມື່ອເຫັນເປໂຕກັບໂຢຮັນມີຄວາມກ້າຫານເຊັ່ນນີ້ ແລະຮູ້ວ່າທ່ານທັງສອງເປັນຄົນສາມັນທຳມະດາ ແລະຂາດການສຶກສາ ພວກເຂົາຮູ້ວ່າທ່ານທັງສອງເຄີຍເປັນຜູ້ໃກ້ຊິດກັບພຣະເຢຊູເຈົ້າ. 14ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ອາດປະຕິເສດໄດ້ ເພາະໄດ້ເຫັນຊາຍທີ່ຖືກຊົງໂຜດໃຫ້ຫາຍດີນັ້ນ ຢືນຢູ່ກັບເປໂຕ ແລະ ໂຢຮັນ. 15ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງສັ່ງໃຫ້ທ່ານທັງສອງອອກໄປຈາກຫ້ອງປະຊຸມຂອງສະພາສູງສຸດ ແລະໃນຂະນະນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ສືບຕໍ່ປຶກສາກັນ 16ວ່າ, “ພວກເຮົາຈະຕ້ອງເຮັດຢ່າງໃດກັບຄົນທັງສອງນີ້? ເພາະທຸກຄົນໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ຕ່າງກໍຮູ້ວ່າແມ່ນພວກເຂົາທີ່ໄດ້ເຮັດການອັດສະຈັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້ ແລະພວກເຮົາກໍປະຕິເສດການນີ້ບໍ່ໄດ້. 17ແຕ່ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ເລື່ອງນີ້ແຜ່ອອກໄປຕື່ມອີກ ໃນທ່າມກາງຄົນທັງຫລາຍ ຈົ່ງສັ່ງຫ້າມແລະຂູ່ຄົນເຫຼົ່ານີ້ ບໍ່ໃຫ້ກ່າວອອກນາມຊື່ຂອງພຣະເຢຊູເຈົ້າເປັນເດັດຂາດ.”

18ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງເອີ້ນເປໂຕ ແລະ ໂຢຮັນກັບຄືນເຂົ້າມາ ແລະສັ່ງຢ່າງເດັດຂາດບໍ່ໃຫ້ກ່າວ ຫລືສັ່ງສອນສິ່ງໃດໃນນາມຂອງພຣະເຢຊູເຈົ້າ. 19ແຕ່ເປໂຕກັບໂຢຮັນຕອບພວກເຂົາວ່າ, “ພວກທ່ານຈົ່ງພິຈາລະນາເອົາເອງວ່າ ທີ່ຈະຟັງຄວາມຂອງພວກທ່ານ ຫລືຈະຟັງຄວາມຂອງພຣະເຈົ້າ ອັນໃດເປັນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງຕໍ່ສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. 20ດ້ວຍວ່າ, ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າປິດບັງ ບໍ່ໃຫ້ເວົ້າສິ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນແລະໄດ້ຍິນ.” 21ເມື່ອຂູ່ເຂັນທ່ານທັງສອງຢ່າງແຂງແຮງຕື່ມອີກແລ້ວກໍປ່ອຍໄປ ເພາະເຫັນວ່າບໍ່ມີເລື່ອງອັນໃດທີ່ຈະໃສ່ໂທດພວກເພິ່ນໄດ້ ເພາະປະຊາຊົນທັງໝົດພາກັນສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າ ຍ້ອນເຫດການທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນນັ້ນ. 22ຊາຍຜູ້ທີ່ຖືກຮັກສາໃຫ້ຫາຍດີຍ້ອນການອັດສະຈັນນີ້ ມີອາຍຸເກີນກວ່າສີ່ສິບປີແລ້ວ.

ພວກສິດພາວັນນາອະທິຖານຂໍຄວາມກ້າຫານ

23ຫລັງຈາກເປໂຕ ແລະ ໂຢຮັນໄດ້ຮັບການປ່ອຍຕົວແລ້ວ ທ່ານທັງສອງກໍກັບຄືນໄປຫາເພື່ອນຝູງຂອງພວກເພິ່ນ ແລະເລົ່າເລື່ອງທັງໝົດທີ່ພວກຫົວໜ້າປະໂຣຫິດ ແລະພວກເຖົ້າແກ່ໄດ້ເວົ້າແກ່ພວກເພິ່ນນັ້ນ. 24ເມື່ອໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ, ແລ້ວພວກເຂົາທຸກຄົນກໍຮ່ວມໃຈກັນ ຍົກສຽງພາວັນນາອະທິຖານຕໍ່ພຣະເຈົ້າວ່າ, “ຂ້າແດ່ພຣະອົງເຈົ້າ ອົງຄຸ້ມຄອງຈັກກະວານ ອົງທີ່ໄດ້ສ້າງສະຫວັນ ແລະແຜ່ນດິນໂລກກັບນໍ້າທະເລ ແລະທຸກໆສິ່ງທີ່ມີຢູ່ໃນບ່ອນເຫຼົ່ານັ້ນ 25ໂດຍທາງອົງພຣະວິນຍານບໍຣິສຸດເຈົ້າ ພຣະອົງໄດ້ກ່າວຜ່ານດາວິດບັນພະບຸລຸດຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ ແລະຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງວ່າ,

‘ດ້ວຍເຫດໃດຄົນຕ່າງຊາດ

ຈຶ່ງໂກດຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງ,

ດ້ວຍເຫດໃດຄົນທັງຫລາຍ

ຈຶ່ງກໍ່ອຸບາຍອັນໄຮ້ປະໂຫຍດ?

26 ບັນດາກະສັດແຫ່ງໂລກນີ້

ກໍຕຽມພ້ອມກັບພວກຜູ້ປົກຄອງ

ເພື່ອຕໍ່ສູ້ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ

ແລະ ຕໍ່ສູ້ພຣະຄຣິດຂອງພຣະອົງ.’

27ຈິງແທ້ ດ້ວຍວ່າ, ເຮໂຣດກັບປົນທຽວປີລາດໄດ້ມາໃນເມືອງນີ້ ປະຊຸມກັນກັບຄົນຕ່າງຊາດ ແລະປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ເພື່ອຕໍ່ສູ້ພຣະເຢຊູເຈົ້າ ພຣະຜູ້ຮັບໃຊ້ອົງບໍຣິສຸດຂອງພຣະອົງ ຜູ້ທີ່ພຣະອົງໄດ້ຫົດສົງໄວ້ແລ້ວ. 28ເພື່ອໃຫ້ສິ່ງສາລະພັດຕາມທີ່ພຣະຫັດ ແລະພຣະໄທຂອງພຣະອົງ ຊົງກຳນົດຕັ້ງແຕ່ກ່ອນມາແລ້ວນັ້ນເກີດຂຶ້ນ. 29ຂ້າແດ່ພຣະອົງເຈົ້າ ບັດນີ້ຂໍໂຜດຫລຽວເບິ່ງການຂົ່ມຂູ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະຂໍໂຜດໃຫ້ພວກຂ້ານ້ອຍ ທີ່ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ກ່າວພຣະທຳຂອງພຣະອົງດ້ວຍໃຈກ້າຫານຂຶ້ນແດ່ທ້ອນ. 30ຂໍໂຜດຢຽດພຣະຫັດຂອງພຣະອົງອອກ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ດີພະຍາດ ແລະຂໍໂຜດໃຫ້ໝາຍສຳຄັນ ແລະການອັດສະຈັນເກີດຂຶ້ນ ໂດຍພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູເຈົ້າ ພຣະຜູ້ຮັບໃຊ້ອົງບໍຣິສຸດຂອງພຣະອົງ.”

31ເມື່ອພາວັນນາອະທິຖານຈົບແລ້ວ ບ່ອນທີ່ພວກເຂົາປະຊຸມກັນນັ້ນກໍສະທ້ານຫວັ່ນໄຫວ ທຸກຄົນຕ່າງກໍເຕັມໄປດ້ວຍພຣະວິນຍານບໍຣິສຸດເຈົ້າ ແລະຈຶ່ງປະກາດພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍໃຈກ້າຫານ.

ທຸກສິ່ງເປັນຂອງກາງ

32ຄົນທັງຫລາຍທີ່ເຊື່ອນັ້ນ ກໍເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ ແລະບໍ່ມີຜູ້ໃດຈັກຄົນ ອ້າງວ່າສິ່ງຂອງທີ່ຕົນມີຢູ່ນັ້ນເປັນຂອງສ່ວນຕົວ, ແຕ່ຖືວ່າສິ່ງຂອງທັງໝົດເປັນຂອງກາງ. 33ຝ່າຍພວກອັກຄະສາວົກໄດ້ເຕັມໄປດ້ວຍຣິດເດດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງຄວາມເປັນຄືນມາຈາກຕາຍຂອງອົງພຣະເຢຊູເຈົ້າ ແລະກໍໄດ້ຖອກເທພຣະຄຸນອັນໃຫຍ່ຂອງພຣະອົງ ລົງເທິງພວກເຂົາທຸກຄົນ. 34ໃນກຸ່ມຄົນທີ່ເຊື່ອ ບໍ່ມີຈັກຄົນຂັດສົນ ບຸກຄົນໃດມີດິນນາ ຫລືມີເຮືອນຫລາຍຫລັງກໍໄດ້ຂາຍ ແລະນຳເອົາເງິນທີ່ໄດ້ຈາກການຂາຍນັ້ນ 35ມາມອບໃຫ້ພວກອັກຄະສາວົກ ແລະເພິ່ນກໍແຈກຢາຍເງິນນັ້ນໃຫ້ແຕ່ລະຄົນ ຕາມຄວາມຈຳເປັນຂອງໃຜລາວ.

36ໄດ້ມີຊາຍເລວີຜູ້ໜຶ່ງເປັນຄົນພື້ນເມືອງໃນເກາະໄຊປຣັດ ຊື່ວ່າ ໂຢເຊັບ ພວກອັກຄະສາວົກເອີ້ນລາວວ່າ ບາຣະນາບາ (ຊຶ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ຜູ້ມີໃຈອຸດໜູນ) 37ລາວໄດ້ຂາຍນາຂອງຕົນທົ່ງໜຶ່ງ ແລະນຳເອົາເງິນມາມອບໃຫ້ແກ່ພວກອັກຄະສາວົກ.

Currently Selected:

ກິດຈະການ 4: ພຄພ

Highlight

Copy