“ ‘यां लौका नु जती कर किहा,
“तम्ही लौक सुणते तां रिहा,
पर समझा नी,
तम्ही लौक ङेखते वी रिहा, पर पिछाण नी सग़ा।”
कांकि यां लौका चे मन मोटे हुती गेले,
ते वांचे कान भारी हुती गेले,
ते वाणे आपणीया आँख नु बन्द तां करती नाखलीया,
कि कङी वे आँखीया लारे ङेखती ना गिहो,
ते काना कनु सुणती ना गिहो,
ते आपणे मना लारे समझती कर,
पुठे बल्ति आवे,
ते मैं नरीकार वानु आत्मिक तन्दरुस्ती ते चंगाई ङी।’