شروع ءچ تاں قاضی اِنکار کیتا پر آخر اُوں آپنڑے دل ءچ آکھیا، ’سچ ہے جو مَیں نہ خُدا کنُوں ڈردا ہاں تے نہ کہیں اِنسان دی پرواہ کریندا ہاں۔ پر کیوں جو ایہ بیوہ میکُوں تنگ کریندی ہے، اِیں واسطے مَیں اُوندا اِنصاف کریساں، نہ تاں ایہ ہر روز آ تے میڈے نک ءچ دم کر ڈیسی‘۔“