ताह़लू पतरसैं ग्लाया, “हे हनन्याह। सैताने तेरे मने च एह़ गल्ल क्जो पाई कि तू पवित्र आत्मा नैं झूठ ग्लां, कने जमीना दे पैसेयां च कुच्छ अप्पु तांई रखी लै? क्या बेचणे ते पैहल्ले सैह़ जमीन तेरी नीं थी? कने जाह़लू बिकी गेई तां क्या तेरे हक्के च नीं थी? तेरे मने च इस बुरे कम्मे दा बचार किंआं आया? तू माणुआं नैं नीं, अपर परमात्मे नैं झूठ ग्लाया ऐ।” एह़ गल्लां सुणदे ई हनन्याह प्राण छड्डी दित्ते, कने थल्लैं पेई गेआ; कने सारे सुणने आल़ेआं लोक बड़े भरी डरी गै।