ПСАЛТЫР 17:1-15
ПСАЛТЫР 17:1-15 Біблія (пераклад В. Сёмухі) (ББЛ)
Кіроўцу хору. Раба Гасподняга Давіда, калі ён прамовіў ад Госпада словы гэтай песьні ў той дзень, як Гасподзь вызваліў яго з рук усіх ягоных ворагаў і з рукі Саўлавай. І ён сказаў: палюблю Цябе, Госпадзе, моц мая! Гасподзь мой прытулак і цьвярдыня мая, мой Бог - скала мая; на Яго я спадзяюся, шчыт мой, рог ратунку майго і прытулак мой. Паклічу Госпада, годнага пакланеньня, і ад ворагаў маіх уратуюся. Агарнулі мяне пакуты сьмяротныя, і патокі бяспраўя напалохалі мяне; ланцугі пекла аблеглі мяне, і сеткі сьмерці аблыталі мяне. У цеснаце маёй паклікаў я Госпада, і да Госпада майго зьвярнуўся. І пачуў Ён зь сьвятых харомаў Сваіх голас мой, і енк мой дайшоў да слыху Ягонага. Затрэслася і захісталася зямля; уздрыгнулі і зрушыліся асновы гор; бо ўгневаўся Бог; падняўся дым ад гневу Ягонага, і з вуснаў Ягоных вагонь пажыральны; гарачае вугольле сыпалася зь Яго. Нахіліў Ён нябёсы і сышоў, і змрок - пад нагамі ў Яго. І сеў на херувімаў і паляцеў, і памчаўся на крылах ветру. І зрабіў сваёю заслонаю змрок, і ценем вакол Сябе змрок водаў, хмараў нябесных. Ад бляску, што прад Ім, уцякалі аблокі Ягоныя, град і вугольле вогненнае. І загрымеў у нябёсах Гасподзь, і падаў Усявышні Свой голас, град і вогненнае вугольле. Пусьціў стрэлы Свае, і расьсеяў іх, мноства маланак, і рассыпаў іх.
ПСАЛТЫР 17:1-15 Біблія (пераклад А.Бокуна) (БББ)
Малітва Давіда. Пачуй, ГОСПАДЗЕ, праведнасьць [маю], зваж на галашэньне маё, прыхілі вуха да малітвы маёй з вуснаў нефальшывых! Ад аблічча Твайго няхай выйдзе прысуд мой; вочы Твае бачаць, што справядліва. Ты выспрабаваў сэрца маё, уначы адведаў і ачысьціў мяне, і не знайшоў нічога; думкі ліхія ня выйшлі з вуснаў маіх. У справах чалавечых паводле слова вуснаў Тваіх я высьцерагаўся сьцежкаў гвалту, крокі мае трымаліся каляінаў Тваіх, стопы мае не хісталіся. Да Цябе я гукаю, бо Ты, Божа, адкажаш мне. Прыхілі вуха Тваё да мяне, пачуй словы мае! Зьяві міласэрнасьць Тваю, Збаўца тых, якія да правіцы Тваёй уцякаюць ад тых, што паўсталі [на іх]. Захавай мяне, як зрэнку вока, у ценю крылаў Тваіх схавай Ты мяне ад бязбожнікаў, якія руйнуюць мяне, ад ворагаў душы маёй, якія атачылі мяне. Тлушчам сваім яны закрылі сябе, вуснамі сваімі яны пыхліва гавораць. На кожным кроку цяпер яны нас абступаюць; вочы свае скіравалі, каб нас кінуць на зямлю. Яны падобныя да ільва, які прагне здабычы, і да львяняці, якое ў засадзе ляжыць. Паўстань, ГОСПАДЗЕ! Выйдзі супраць аблічча ягонага, павалі Ты яго! Мячом Тваім выратуй душу маю ад бязбожніка, ад сьмяротных [людзей] — рукой Тваёй, ГОСПАДЗЕ, ад сьмяротных [людзей] веку гэтага. Частка іхняя — у гэтым жыцьці, і чэрава іхняе Ты са скарбніцы Тваёй напаўняеш, яны насычаюць сыноў сваіх, і лішак свой пакідаюць дзецям сваім. А я ў праведнасьці ўбачу аблічча Тваё, абудзіўшыся, насычуся вобразам Тваім.