ГАБРЭЯЎ 10:1-25

Падзяліцца

ГАБРЭЯЎ 10:1-25 Біблія (пераклад В. Сёмухі) (ББЛ)

Закон, маючы цень будучых дабротаў, а не самы вобраз рэчаў, аднымі тымі самымі ахвярамі, якія кожны год стала прыносяцца, ніколі ня можа зрабіць дасканалымі тых, што прыходзяць зь імі. Інакш перасталі б прыносіць іх, бо ахвяравальнікі, ачышчаныя адзін раз, ня мелі б ужо ніякага ўсьведамленьня грахоў. Але ахвярамі штогод робіцца напамін пра грахі; бо немагчыма, каб кроў цялят і казлоў зьнішчала грахі. Таму Хрыстос, уваходзячы ў сьвет, кажа: «ахвяры і прынашэньня Ты не захацеў, але цела падрыхтаваў Мне. Усеспаленьні і ахвяры за грэх не даспадобы Табе. Тады Я сказаў: вось, іду, як у пачатку кнігі напісана пра Мяне, выканаць волю Тваю, Божа»; сказаўшы раней, што ні ахвяр, ні прынашэньняў, ні ўсеспаленьняў, ні ахвяры за грэх, - якія прыносяцца паводле закона, - Ты не захацеў і не ўпадабаў, потым дадаў: «вось, іду выканаць волю тваю, Божа». Адмяняе першае, каб пастанавіць другое. Па гэтай вось волі асьвечаныя мы аднаразовым прынясеньнем Цела Ісуса Хрыста. І кожны сьвятар штодзень стаіць у служэньні і шмат разоў прыносіць адны і тыя самыя ахвяры, якія ніколі ня могуць зьнішчыць грахоў. А Ён, прынёсшы адну ахвяру за грахі, назаўсёды сеў праваруч Бога, чакаючы потым, пакуль ворагі Ягоныя будуць пакладзены «падножжам ног Ягоных». Бо Ён адным прынашэньнем назаўсёды зрабіў дасканалымі тых, хто асьвячаецца. Пра гэта сьведчыць вам і Дух Сьвяты; бо сказана: «вось запавет, які завяшчаю ім пасьля тых дзён, кажа Гасподзь: увяду законы Мае ў сэрцы іхнія, і ў думках іхніх напішу іх, і грахоў іхніх і беззаконьняў іхніх не ўзгадаю больш». А дзе ёсьць дараваньне грахоў, там не патрэбнае прынашэньне за іх. І вось, браты, маючы адвагу ўваходзіць у сьвяцілішча праз Кроў Ісуса Хрыста, шляхам новым і жывым, які Ён зноў адкрыў нам праз заслону, гэта значыцца, праз плоць Сваю, і маючы вялікага Сьвятара над домам Божым, прыступайма са шчырым сэрцам, з поўнаю вераю, крапленьнем ачысьціўшы сэрцы ад пахібнага сумленьня, і абмыўшы цела вадою чыстаю, будзем трымацца вызнаньня надзеі непахісна, бо верны Той, Хто абяцаў; будзем уважлівыя адно да аднаго, заахвочваючы ў любові і добрых учынках; ня будзем пакідаць сходу свайго, як гэта ў некаторых у звычаі; а будзем намаўляць адно аднаго, і тым болей, чым выразьней бачыце набліжэньне дня таго.

ГАБРЭЯЎ 10:1-25 Біблія (пераклад А.Бокуна) (БББ)

Бо Закон, які мае цень будучага дабра, а ня сам вобраз рэчаў, тымі ахвярамі, якія нязьменна прыносяцца штогод, ніколі ня можа зрабіць дасканалымі тых, што прыходзяць [з імі]. Бо іначай перасталі б прыносіць іх, бо ўжо ня мелі б сьвядомасьці грахоў тыя, што служаць, аднойчы ачышчаныя. Але праз гэтыя [ахвяры] штогод узгадваецца пра грахі, бо немагчыма, каб кроў валоў і казлоў забірала грахі. Дзеля гэтага [Хрыстос], уваходзячы ў сьвет, кажа: «Ахвяры і дару Ты не захацеў, але цела падрыхтаваў для Мяне. Цэласпаленьні і [ахвяры] за грэх Ты не ўпадабаў. Тады Я сказаў: “Вось, іду (на пачатку кнігі напісана пра Мяне) учыніць, Божа, волю Тваю”». Сказаўшы перш, што «ахвяры, і дару, і цэласпаленьняў, і [ахвяры] за грэх Ты не захацеў і не ўпадабаў», а яны прыносяцца паводле Закону, пасьля сказаў: «Вось, іду ўчыніць, Божа, волю Тваю». Касуе першае, каб паставіць другое. Гэтай воляй мы асьвячоныя праз аднакротнае прынясеньне цела Ісуса Хрыста. І ўсякі сьвятар штодня стаіць, спраўляючы служэньне і шматкроць прыносячы тыя самыя ахвяры, якія ніколі ня могуць зьняць грахоў. А Ён, прынёсшы адну ахвяру за грахі, назаўсёды сеў праваруч Бога, чакаючы яшчэ, пакуль ворагі Ягоныя будуць пакладзены як падножжа ног Ягоных. Бо Ён адным дарам назаўсёды зрабіў дасканалымі тых, якіх асьвяціў. Сьведчыць жа нам і Дух Сьвяты, бо пасьля прадказана: «Вось запавет, які Я заключу з імі пасьля дзён тых, — кажа Госпад, — даючы законы Мае ў сэрцы іхнія, напішу іх і ў думках іхніх, і грахоў іхніх і беззаконьняў іхніх больш не ўзгадаю». А дзе адпушчэньне грахоў, ужо непатрэбны дар за іх. Дык, браты, маючы адвагу ўваходзіць у сьвятыню праз кроў Ісуса Хрыста, шляхам новым і жывым, які Ён усталяваў для нас праз заслону, гэта ёсьць цела Сваё, і маючы вялікага Сьвятара над домам Божым, будзем падыходзіць са шчырым сэрцам, у поўні веры, пакрапіўшы сэрцы, [каб ачысьціць] ад сумленьня злога, і абмыўшы цела чыстай вадою. Будзем трымацца няўхільна вызнаньня надзеі, бо верны Той, Які абяцаў, і будзем зважаць адзін на аднаго, заахвочваючы да любові і добрых учынкаў, не пакідаючы зграмаджэньня свайго, як ёсьць у некаторых звычай, але заклікаючы [ў яго], і тым больш, калі бачыце, што набліжаецца дзень той.