2-я Кніга Макабэяў 3
3
1Калі ў святым горадзе жылі ў поўным супакоі, і законы як мага лепш пільнаваліся, таму што першасвятар Онія быў пабожны ды ненавідзеў ліха,
2здаралася, што нават цары аказвалі пашану гэтаму месцу, і святыню ўшаноўвалі самымі вялікімі дарункамі.
3так што Сэлеўк, цар Азіі, з даходаў сваіх пакрываў таксама ўсе расходы на службы, што тычыліся ўскладання ахвяр.
4Аднак Сімон з пакалення Бэльгі, пастаўлены загадчыкам святыні, спрачаўся з першасвятаром пра ўладу ў горадзе.
5І, не могучы нічым пашкодзіць Онію, прыйшоў да Апалонія, сына Тарсіі, які ў той час быў кіраўніком войск Цэлесірыі і Фэніцыі,
6і паведаміў аб тым, што скарбоўня ў Ерузаліме поўная незлічоных багаццяў ды так шмат, што не пералічыць, і няма ў іх патрэбы для ўскладання ахвяр; але ёсць магчымасць, каб гэта трапіла пад уладу цара.
7Апалоній жа ў размове з царом паведаміў яму аб адзначаных скарбах; той жа, паклікаўшы Гэліёдара, кіраўніка над гэтымі справамі, паслаў, даўшы загады, як названыя грошы прывезці.
8І Гэліёдар зараз жа выбраўся ў дарогу, як быццам наведаць гарады Цэлесірыю і Фэніцыю, а ў сапраўднасці, каб здзейсніць намер цара.
9Але калі прыбыў у Ерузалім і спагадна быў прыняты першасвятаром горада, сказаў аб указанні, якое было зроблена, і выявіў прычыну, дзеля якой прыбыў; дапытваўся, прытым, ці сапраўды справа ў такім стане.
10Першасвятар растлумачыў тады, што гэта аддадзеная на захаванне маёмасць удоў і сірот,
11а частка – Гіркана Тобіі, паважанага вельмі чалавека, дык справа не такая, як данёс бязбожнік Сімон; усяго ж чатырыста талентаў срэбра і дзвесце золата;
12што зусім немагчыма падманваць тых, хто паверыў у святасць месца, і ў нязменную павагу, і клопат пра святыню, якая ўшанаваная ва ўсім свеце.
13А ён з-за гэтых царскіх загадаў, якія меў, упэўнена заяўляў, што гэта мусіць быць аддадзена ў царскую скарбоўню.
14А ў вызначаны дзень увайшоў, каб прыгатаваць спіс тых багаццяў. Запанавала ж ва ўсім горадзе трывога.
15А святары ў святарскіх шатах упалі перад ахвярнікам і прызывалі ў небе Таго, Хто ўстанавіў закон аб аддадзенай на захаванне маёмасці, каб гэтыя скарбы збярог у цэласці для тых, што іх аддалі на захаванне.
16У таго ж, хто ўзглядваў на твар першасвятара, уздрыгвала сэрца; выгляд бо яго і твар збялелы выяўлялі ўнутранае мучэнне душы.
17Бо чалавека ахапіў нейкі жах і ўздрыгванні цела, так што боль, перажываны ў сэрцы, быў відавочны для тых, хто [на яго] глядзеў.
18Іншыя ж грамадою выходзілі з дамоў, каб разам маліцца, бо месца мела быць спаганена.
19Жанчыны, падперазаныя зрэбніцамі ніжэй грудзей, запаўнялі вуліцы; але і замкнёныя дасюль дзяўчаты адны пабеглі да брам, іншыя ж – на муры, а некаторыя выглядалі праз вокны;
20а ўсе яны выцягвалі рукі ў неба з мальбою.
21Жалоба брала да грамады змешанай, што падала на калені, і да першасвятара, які ў вялікіх душэўных муках быў прызначаны на чаканне.
22І ў час, калі маліліся да Усемагутнага Госпада, каб даручаныя грошы захаваў некранутымі для тых, якія іх даручылі, Ён захоўваў іх з усёй руплівасцю.
23Гэліёдар жа здзяйсняў, што было яму даручана.
24Калі ён з памочнікамі быў ля скарбоўні – Госпад Духаў Усёмагутны ўчыніў вялікае відовішча, так што ўсе, якія адважыліся прыйсці, паражоныя моцай Божай, навярталіся ў кволасць ды трывогу.
25Бо паказаўся ім якісьці конь, што меў ездака страшнага, і пакрыты надта прыгожым покрывам; конь, кінуўшыся раптоўна, павіс над Гэліёдарам пярэднімі капытамі, а коннік паказаўся ў залатой зброі.
26Таксама паказаліся яму два іншыя юнакі, годныя дзеля мудрасці, надзвычайныя дзеля славы і ў прыгожым адзенні, якія нават сталі з абодвух бакоў ад яго і бесперапынна лупцавалі яго, наносячы яму многа ўдараў.
27А ён адразу ж паваліўся на зямлю; і вялікая цемра ахутала яго, і забралі яго, і паклалі на насілкі;
28і таго, хто са шматлікай дружынай і вартай увайшоў у скарбоўню, аб якой гаварылася раней, неслі, бо меў патрэбу ў дапамозе ваяроў, пакладзенага, пазнаўшага выразна моц Божую.
29І прытым ён з-за моцы Божай ляжаў нямы, пазбаўлены ўсякай надзеі і ратунку;
30а тыя праслаўлялі Госпада, Які ўслаўляў месца Сваё; святыня, якая нядаўна была поўная страху і жаху, напоўнілася радасцю і шчасцем, калі з’явіўся Усемагутны Госпад.
31А некаторыя з прыяцеляў Гэліёдара адразу ж прасілі Онію, каб прызываў Найвышэйшага, каб дараваў жыццё яму, які быў пакладзены амаль паміраючым.
32А першасвятар, баючыся, каб цар не падумаў, што юдэі зрабілі Гэліёдару штосьці ліхое, прынёс ахвяру за збаўленне гэтага чалавека.
33І калі першасвятар складаў ахвяру, гэтыя самыя юнакі, апранутыя ў тыя самыя адзенні, паказаліся зноў Гэліёдару ды, спыніўшыся, сказалі: «Вялікую падзяку акажы першасвятару, бо дзеля яго дараваў табе Госпад жыццё;
34ты ж, адлупцаваны з неба, абвясці ўсім народам вялікую моц Божую». І, сказаўшы гэта, яны зніклі.
35Гэліёдар жа, усклаўшы ахвяру Госпаду ды вялікія абяцанні прырокшы Таму, Хто яму дараваў жыццё, падзякаваў Онію і з войскам адправіўся да цара;
36а перад усімі сведчыў аб тых справах Найвялікшага Бога, якія бачыў ён сваімі вачамі.
37Калі ж цар спытаў Гэліёдара, хто быў бы здольны, каб яшчэ раз паслаць яго ў Ерузалім, то ён адказаў:
38«Калі маеш нейкага ворага або інтрыгана ў справах, то пашлі яго туды, і атрымаеш яго адлупцаванага, калі толькі выратуецца, – бо на тым месцы сапраўды дзейнічае нейкая моц Божая;
39і Той, Хто пражывае ў небе, ёсць вартаўнік і ўспаможца таго месца ды прыходзячых з ліхім намерам карае і забівае».
40Вось так закончылася справа з Гэліёдарам ды з захаваннем скарбоўні.
Цяпер абрана:
2-я Кніга Макабэяў 3: ББЧ
Пазнака
Падзяліцца
Капіяваць
Хочаце, каб вашыя адзнакі былі захаваны на ўсіх вашых прыладах? Зарэгіструйцеся або ўвайдзіце
© МХРБ «Біблейскае таварыства ў Рэспубліцы Беларусь», 2017