ПЕСЬНЯ 4:9-16

Паланіла ты сэрца маё, сястрыца, нявеста, паланіла ж ты сэрца маё адным паглядам вачэй, пацеркамі аднымі на шыйцы тваёй. Якія пяшчотныя ласкі твае, сястрыца, нявеста, о, як намнога ласкі твае лепшыя за віно, і водар мазяў тваіх лепшы за ўсе бальзамы! Сотавы мёд цякучы - губы твае, нявеста, мёд, малако пад тваім языком, і водар адзежы тваёй, як духмянасьць Лівана. Зачынены сад, сястрыца, нявеста, зачынены сад, запячатаная крыніца: зарасьнікі твае - гранатавы гай з сакавітымі пладамі, кіперы з нардамі, нард і шафран, аер і карынка, расьліны духмяныя, міра, альяс і найлепшы бальсан; калодзеж садоў - крыніца з жывою вадою, і крыніцы зь Лівана! Паўстань, паўстань, вецер сіберны, прыйдзі вецер з поўдня, падзьмі, вецер, на сад мой, хай разьліецца водар яго! - Хай увойдзе мой любасны ў сад свой, хай скаштуе пладоў сакавітых.