РЫМЛЯНАЎ 8:18-25

Бо думаю, што цяперашнія часовыя пакуты нічога ня вартыя ў параўнаньні з тою славаю, якая адкрыецца ў нас. Бо стварэньне з надзеяй чакае сыноў Божых, - таму што стварэньне скарылася марнасьці не па добрай волі, а па волі таго, хто ўпакорыў (яго), спадзяючыся, што і само стварэньне вызвалена будзе з рабства тленьня ў свабоду славы дзяцей Божых. Бо ведаем, што ўсе стварэньні енчаць і пакутуюць дагэтуль; і ня толькі яны, але і мы самі, маючы пачатак Духа, і мы ў сабе енчым, чакаючы ўсынаўленьня, адкупленьня цела нашага. Бо мы ўратаваныя праз надзею. А надзея, калі бачыць, ня ёсьць надзея; бо, калі хто бачыць, дык навошта ж яму і спадзявацца? Але калі спадзяёмся на тое, чаго ня бачым, тады чакаем цярпліва.