Ці мудрасьць не заклікае? і ці розум ня ўзносіць свой голас?
Яна стаіць на ўзвышаных месцах, пры дарозе, на ростанях;
яна кліча каля гарадское брамы, дзе ўваходзяць у дзьверы:
«Да вас, людзі, даклікаюся я, і да сыноў чалавечых мой голас!
Навучэцеся, невукі, добрай разумнасьці, зразумейце вы розум, бязглуздыя.
Слухайце, бо я буду казаць важнае, і моўленьне вуснаў маіх - праўда;
Бо ісьціну вымавіць язык мой, а бязбожнасьць - гідота для вуснаў маіх;
усе словы вуснаў маіх слушныя; няма ў іх хітрыны і ашуканства;
усе яны простыя разумнаму і справядлівыя тым, хто здабыў веды.
Прымеце навуку маю, а ня срэбра; лепей веды, чым чыстае золата;
бо мудрасьць лепшая за перлы, і ўсё, чаго пажадаеш, не дараўнаецца зь ёю.
Я, мудрасьць, жыву з розумам, і шукаю спазнаньня ў разважлівага.
Страх Гасподні - ненавідзець зло; гонар і пыху і ліхія шляхі і падступныя вусны я ненавіджу.
У мяне рада і праўда: я розум, у мяне сіла.
Мною цары валадараць, і праўнікі ўзаконьваюць праўду.
Мною кіруюць уладыкі і вяльможы, і ўсе судзьдзі праведныя.
Хто любіць мяне, тых я люблю, і хто шукае мяне, знойдуць мяне;
багацьце і слава са мною - скарб нятленны, і праўда;
плады мае лепшыя за золата, і золата самага чыстага, і карысьці ад мяне болей, чым ад чыстага срэбра.
Я хаджу дарогаю праўды, сьцежкамі правасудзьдзя,
каб даць тым, хто мяне любіць, спадчыну дабра, і скарбніцы іхнія я напаўняю.
Гасподзь меў мяне ад пачатку дарогі Сваёй, раней дзеяў Сваіх, спрадвеку