ВЫСЛОЎІ 27:1-27

Не хваліся заўтрашнім днём; бо ня ведаеш, што той дзень народзіць. Хай цябе хваліць іншы, а ня вусны твае, - чужы, а не язык твой. Цяжкі камень, важкі і пясок; але гнеў неразумнага цяжэйшы за іх абодвух. Жорсткі гнеў, неўтаймавальная лютасьць; але хто ўстоіць супроць зайздрасьці? Лепей адкрыты дакор, чым прыхаваная любоў. Шчырыя дакоры ад таго, хто любіць, і ілжывыя пацалункі ў таго, хто ненавідзіць. Сытая душа топча і соты, а галоднай душы ўсё горкае - салодкае. Як птушка, што пакінула гняздо сваё, так і чалавек, які пакінуў месца сваё. Масьць і дымленьне радуюць сэрца; так салодкі кожнаму сябар з сардэчнай ранай сваёй. Не пакідай сябра твайго і сябра бацькі твайго, і ў дом брата твайго ня ідзі ў дзень няшчасьця твайго: лепей сусед блізка, чым брат далёка. Будзь мудры, сыне мой, і радуй сэрца маё; і я мецьму што адказаць ліхаслоўцу майму. Разумны бачыць бяду і хаваецца; а нявопытныя ідуць наперад і прымаюць кару. Вазьмі ў яго адзежу ягоную, бо ён паручыўся за чужога; і за чужога вазьмі ў яго заклад. Хто ўголас хваліць сябра свайго з самай раніцы, таго палічаць за ліхаслоўца. Бясконцы капеж у дажджлівы дзень і сварлівая жонка - роўныя; хто хоча схаваць яе, той хоча ўтрымаць вецер і схапіць алей у руку сваю. Жалеза жалеза вострыць, і чалавек навастрае позірк сябра свайго. Хто даглядае смакоўніцу, той будзе есьці плады зь яе; і хто верна служыць гаспадару свайму, той будзе ў пашане. Як у вадзе твар - да твару, так сэрца чалавека - да чалавека. Апраметная і Авадон - ненасытныя; ненасытныя і вочы чалавечыя. Што плавільня - срэбру, горан - золату, тое чалавеку вусны, якія хваляць яго. Таўчы неразумнага ў ступе таўкачом разам зь зернем, не адлушчыцца ад яго глупства ягонае. Добра сачы за быдлам тваім, май клопат за статкі; бо багацьце не навекі, ды і ўлада іхняя хіба з роду ў род? Рунее трава, і зьяўляецца зеляніна, і зьбіраюць горныя травы. Авечкі - на вопратку табе, і казлы - на закуп поля. І годзе казінага малака на ежу табе, на ежу хатнім тваім і на спажытак служанкам тваім.