ВЫСЛОЎІ 14:13-35

І ад сьмеху часам баліць сэрца, і канцом радасьці бывае смутак. Чалавек з разбэшчаным сэрцам насыціцца ад дарог сваіх, і добры - ад сваіх. Немысель верыць кожнаму слову, а разумны зважае на крокі свае. Мудры баіцца і ўнікае зла, а неразумны раздражнёны і саманадзейны. Запальчывы можа ўчыніць глупства; а чалавек, які наўмысна чыніць благое, ненавісны. Невукі спадкуюць дурасьць, а разумных увенчваюць веды. Схіляцца ліхія перад добрымі, і бязбожныя - каля варот праведніка. Беднага ненавідзіць, бывае, нават блізкі яго, а ў багатага многа сяброў. Хто пагарджае блізкім сваім, той грэшыць; а мілажальны да бедных, той шчасны. Ці не памыляюцца тыя, што намышляюць ліхое? Мілажаль і вернасьць у тых, што намышляюць добрае. Ад усякае працы ёсьць прыбытак, а ад пустаслоўя толькі пахіба. Вянок мудрых - багацьце іхняе, а дурасьць невукаў дурасьць і ёсьць. Верны сьведка ратуе душы, а ілжывы нагаворвае шмат ілжы. У страху перад Госпадам - надзея цьвёрдая, і сынам сваім Ён прыстанішча. Страх Гасподні - крыніца жыцьця, што аддаляе ад сетак сьмерці. У мностве народу - веліч цара, а пры малалюдзтве - бяда ўладару. У цярплівага чалавека багата розуму, а ў палкага многа дурасьці. Ціхмянае сэрца - жыцьцё целу, а зайздрасьць - гнілізна касьцям. Хто ўціскае беднага, той ганіць Творцу яго; а хто шануе Яго, той творыць дабро беднаму. За ліха сваё бязбожны будзе адкінуты, а праведны і пры сьмерці сваёй мае надзею. Мудрасьць у сэрцы ў разумнага, і сярод неразумных яна адкрываецца. Праведнасьць узвышае народ, а беззаконьне - ганьба народаў. Ласка царова - рабу разумнаму, а гнеў цара - супроць таго, хто ганьбіць яго.