ЛУКАША 22:41-44

І Сам адышоў ад іх - як кінуць каменем, і, схіліўшы калені, маліўся, кажучы: Войча! о, калі б Ты дабраволіў пранесьці чару гэтую міма Мяне! зрэшты, не Мая воля, а Твая хай будзе. І зьявіўся Яму анёл зь нябёсаў і мацаваў Яго. І ў змаганьні ўнутраным руплівей маліўся; і быў пот Ягоны, як кроплі крыві, што падалі на зямлю.