ЭФЭСЯНАЎ 4:1-16

Дык вось я, вязень у Госпадзе, малю вас хадзіць годна званьня, у якое вы закліканы, з усёй пакорлівай мудрасьцю і лагоднасьцю і доўгай цярплівасьцю, у любові трываючы адзін аднаго, імкнучыся захоўваць адзінства Духа ў саюзе міру. Адно цела і адзін Дух, як вы і закліканы да адной надзеі вашага пакліканьня; адзін Гасподзь, адна вера, адно хрышчэньне, адзін Бог і Айцец усіх, Які над усімі, і праз усіх, і ўва ўсіх нас. А кожнаму з нас дадзена мілата ў меру дару Хрыстовага. Таму і сказана: «падняўшыся на вышыню, запаланіў паланёных і даў дары людзям». А «падняўся» што азначае, як ня тое, што Ён і сыходзіў раней у прадонныя мясьціны зямлі? Хто сыходзіў, Ён жа ёсьць і Той, Хто ўзышоў над усе нябёсы, каб напоўніць усё. І Ён паставіў адных апосталамі, другіх прарокамі, іншых дабравесьнікамі, іншых пастырамі і настаўнікамі, на дасканаленьне сьвятых, на дзею служэньня, на збудаваньне Цела Хрыстовага, пакуль усе прыйдзем у адзінства веры і спазнаньня Сына Божага, у мужа дасканалага, у меру поўнага росту Хрыстовае паўнаты; каб мы ня былі больш недаросткамі, якіх хістаюць і захапляюць усякія вятры навукі, каб падманам людзкім, штукарскай хітрынай увесьці ў змусту. А каб у шчырай любові ўсе ўзрасталі ў Таго, Які ёсьць Галава, у Хрыста, зь Якога ўсё цела, што складаецца і злучаецца праз розныя ўзаемна жыўналучныя сувязі, у меру дзеяньня кожнага асобнага чэлеса, атрымлівае прырост цела на збудаваньне самога сябе ў любові.