ДЗЕІ 4:1-22

Калі яны прамаўлялі да людзей, да іх падступіліся сьвятары і начальнікі варты пры храме і садукеі, угневаныя, што яны вучаць людзей і прапаведуюць у Ісусе ўваскрэсеньне зь мёртвых. І наклалі на іх рукі і аддалі іх пад варту да раніцы; бо ўжо зьвечарэла. Многія з тых, што слухалі слова, уверавалі; і было такіх людзей лікам каля пяці тысяч. На другі дзень сабраліся ў Ерусаліме начальнікі іхнія і старэйшыны і кніжнікі, і Анна першасьвятар і Каяфа і Ян і Аляксандр і іншыя з роду першасьвятарскага, і, паставіўшы іх пасярэдзіне, пыталіся: якою сілаю альбо якім імем вы зрабілі гэта? Тады Пётр, прасякнуты Духам Сьвятым, сказаў ім: начальнікі людзкія і старэйшыны Ізраільскія! калі ў нас пытаюцца сёньня адказу за дабрачынства чалавеку нядужаму, як ён здаровы стаўся, дык хай будзе вядома ўсім вам і ўсяму народу Ізраільскаму, што імем Ісуса Хрыста Назарэя, Якога вы ўкрыжавалі, Якога Бог уваскрэсіў зь мёртвых, Ім пастаўлены ён перад вамі здаровы: Ён - камень, пагарджаны вамі будаўнікамі, але ён зрабіўся галавою вугла, і няма ні ў кім іншым ратунку; бо няма другога імя пад небам, дадзенага людзям, якім належала б нам уратавацца. Убачыўшы адвагу Пятра і Яна і зьмеціўшы, што яны людзі някніжныя і простыя, яны зьдзіўляліся; тым часам пазнавалі іх, што былі яны зь Ісусам; але бачачы ацаленага чалавека, які стаяў зь імі, нічога сказаць не маглі насуперак. І, загадаўшы ім выйсьці з сынедрыёна, раіліся паміж сабою, кажучы: што нам зрабіць з гэтымі людзьмі? бо ўсім, хто жыве ў Ерусаліме, вядома, што яны ўчынілі на яве цуд, і мы ня можам аспрэчыць гэтага; але, каб больш не раскрылася гэта ў народзе, з пагрозай забаронім ім, каб не казалі пра імя гэтае нікому зь людзей. І, паклікаўшы іх, загадалі ім зусім не прапаведаваць і ня вучыць у імя Ісуса. Але Пётр і Ян сказалі ім у адказ: памяркуйце, ці справядліва перад Богам - слухацца вас болей, чым Бога? Мы ня можам не гаварыць пра тое, што бачылі і чулі. А тыя, прыстрашыўшы, адпусьцілі іх, не знайшоўшы магчымасьці пакараць іх, з прычыны людзей, бо ўсе славілі Бога за тое, што адбылося; бо больш за сорак гадоў было таму чалавеку, зь якім сталася гэтае дзіва выздараўленьня.