1 КАРЫНФЯНАЎ 12:14-26

А цела не з аднаго чэлеса, а з многіх. Калі нага кажа: я не належу да цела, бо я ня рука, дык няўжо яна таму не належыць да цела? І калі вуха скажа: я не належу да цела, бо я ня вока, дык няўжо яно таму не належыць да цела? Калі ўсё цела - вока, дык дзе слых? Калі ўсё - слых, дык дзе нюх? Бог разьмеркаваў чэлесы, кожнаму ў целе, як Яму было заўгодна. А калі б усе былі адным чэлесам, дык дзе было б цела? А цяпер чэлесаў многа, а цела адно. Ня можа вока сказаць руцэ: ты мне не патрэбная; альбо ж таксама галава нагам: вы мне не патрэбныя. Наадварот, чэлесы цела, якія здаюцца слабейшымі, намнога больш патрэбныя, і якія нам здаюцца меней высакароднымі ў целе, іх мы якраз і атачаем найбольшым дбаньнем; і няпрыстойныя нашыя чэлесы патрабуюць асаблівага ўпрыстойваньня, а прыстойныя нашыя чэлесы ня маюць патрэбы ў гэтым. Але Бог так суразьмерыў цела, што менш дасканаламу чэлесу наказаў большае дбаньне, каб ня было падзелу ў целе, а ўсе чэлесы аднолькава рупіліся адзін пра аднаго. Таму, калі пакутуе адзін чэлес, пакутуюць разам зь ім усе чэлесы; славіцца адзін чэлес, зь ім радуюцца ўсе чэлесы.