ЁЎ 41
41
Ёў 41
1 Вось, спадзяваньне тваё фальшывае. На выгляд ягоны ты ўпадзеш.
2 Няма сьмелых, каб будзіць яго. А хто тады можа стаць перад абліччам Маім?
3 Хто стане перада Мною, і застанецца цэлым? Пад усім небам ён — Мой.
4 Ня буду маўчаць пра часткі цела яго, пра сілу і прыгажосьць іхнюю.
5 Хто можа адкрыць аблічча адзеньня ягонага, і хто падыйдзе да падвойных сківіцаў ягоных?
6 Хто можа адкрыць браму аблічча ягонага? Навокал зубоў ягоных жах!
7 Сьпіна ягоная — як моцныя шчыты, скрэпленыя краменнай пячаткай.
8 Адзін з адным злучаныя, нават паветра праз іх ня пройдзе.
9 Адзін да аднаго шчыльна прылягае, і трымаюцца моцна, і нельга разьдзяліць іх.
10 Чханьне ягонае бліскае сьвятлом, а вочы ягоныя — як павекі зараніцы.
11 З пашчы ягонай выходзіць полымя, выскокваюць іскры агністыя.
12 З ноздраў ягоных выходзіць дым, як з гаршчка нагрэтага, што кіпіць.
13 Подых ягоны распальвае вуглі, і з пашчы ягонай выходзіць полымя.
14 У шыі ягонай начуе сіла, і перад ім жах уцякае.
15 Мяса нутра ягонага сьціснутае, цьвёрдае, не здрыганецца.
16 Сэрца ягонае цьвёрдае, як камень, цьвёрдае, як ніжні камень млынавы.
17 Калі ён устае, дрыжаць асілкі, і хаваюцца ад жаху.
18 Меч, які кранецца яго, не ўстаіць, ані дзіда, ані страла, ані рагаціна.
19 Жалеза лічыць ён за салому, а медзь — за дрэва гнілое.
20 Не палохае яго сын луку, і камень з пушчалкі яму як сена.
21 Доўбня яму як сьцяблінка, і сьмяецца ён з дзіды, што ляціць.
22 Пад ім вострыя камяні, і ён на вострых камянях ляжыць як у балоце.
23 Ён глыбіню водаў разаграе як кацёл, і мора ператварае ў кіпень.
24 За сабой пакідае сьветлую сьцежку, і бездань падаецца сівізною.
25 Няма яму роўнага на зямлі, ён створаны бясстрашным.
26 На ўсё магутнае ён глядзіць з вышыні, ён — валадар над усімі сынамі пыхлівасьці».
Цяпер абрана:
ЁЎ 41: БББ
Пазнака
Падзяліцца
Капіяваць
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© Antoni Bokun