Папулярныя біблейскія вершы з LUCAS 12

Падзяліцца

Maghanda man kamo; kay sa takna nga wala ninyo ginahunahuna magakari ang Anak sang tawo.”

Sa baylo, tinguhaa ninyo ang iya ginharian, kag ining mga butang idugang sa inyo.

Kag nagsiling sia sa ila, “Andam kamo, kag maglikaw sa tanan nga pagkamahamkonon; kay ang kabuhi sang tawo indi sa kabuganaan sang mga butang nga naangkon niya.”

Kay kon diin ang inyo bahandi, didto man ang inyo tagiposoon.

Kag sin-o bala sa inyo nga tungud sang paghimud-os makadugang sing isa ka maniko sa iya kataason?

Kag nagsiling sia sa iya mga gintoton-an, “Busa nagasiling ako sa inyo, dili kamo maghimud-os nahanungud sa inyo kabuhi, kon ano ang inyo kaonon, ukon nahanungud sa inyo lawas pa, kon ano ang inyo ipanaput.

Apang, bisan pa ang mga bohok sa inyo olo naisipan tanan. Dili kamo mahadluk; mahal pa kamo sa madamung magamay nga pispis.

“Dili mahadluk, diotay nga panong, kay nahamut-an sang inyo Amay ang paghatag sa inyo sang ginharian.

Talupangda ang mga uwak: wala sila nagasab-ug ukon nagaani, sila walay damisag ukon tambobo, apang ang Dios nagapakaon sa ila. Daw ano kamo kamahal pa sa mga pispis!

Kag dili kamo magtinguha kon ano ang inyo kaonon kag kon ano ang inyo imnon, ukon magmahimud-oson sing hunahuna.

Apang kon ang hilamon sa latagon nga karon ara kag buwas idap-ung sa dapog ginapanaptan sang Dios sing subong, daw ano pa bala nga panaptan niya kamo, O kamo nga diotay sing pagtoo?

Walay bisan ano nga natabunan nga indi magdayag, ukon natago nga indi mahibaloan.