Bantawa Rai

मोन्‍ग़रि येसु सावातोम्‍खा-लेन चाखा लाम लियाङ्‌सा म़खाराङा। खोक्‍कोसोओ अ़चुकाखेङ्‌पाचि साम़सुवा, खोन्‍कि चाओ अ़खाक लायाङ्‌सा चामा अ़पुक्‍ता। मेन फरिसिचिआ ओ अ़खाकिना खोक्‍को अ़लोवा, “खानुम! आम्‍नुओ काखेङ्‌पाचिआ सावातोम्‍खा-लेन्‌दा दि य़ङ्‌हुप्‌आ मुमा म़प़निन, मो अ़मुयाङ।”
मेन खोक्‍कोसाआ मोचि म़लासुलोचि, “आराङ्‌ओ दाउद हाङ खोन्‍कि खोसोओ अ़यावाचि साम़सुवाङाओ ग़रि खो दे चुवा? दि खानानिन्‌आ साम्‍कालिन्‌दा मान्‍खिप्‍त़युक्‍तुम? खो निनाम्‍हाङ ब़त्‍खादा वाङाकि निनाम्‍हाङ प़माय़ङ पेम्‍पाक चो, खोन्‍कि अ़यावाचिआ अ़चा। मोवात्‍नि च़मा मोचि य़ङ्‌हुप्‌आ मान्‍प़दोङुचि, मेन काब़क्‍पाचिआ ओन्‍ङा चामा नुवाङा। माङ्‌लो दि खानानिन्‌आ मोसाओ अ़य़ङ्‌हुप्‌दा मान्‍खिप्‍त़युक्‍तुम? मोवात्‍नि निनाम्‍हाङ काब़क्‍पाचिआ सावातोम्‍खा-लेन निनाम्‍हाङ ब़क्‍खाखिम्‌दा काचि म़मुकि अ़पोप्‌नुछाङ मान्‍फिकादा म़कान। मेन अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, निनाम्‍हाङ ब़क्‍खाखिम्‌दाङ्‌का तोक्‍पो ओदा अ़क्‍छा युङ्‌याङ। मेन ‘अ़ङ्‌का हेन्‍खोक्‌वा माआङ, सोम्‍तुक्‍माय़ङ अ़ङ्‌ऩङानु’निओ अ़तुप्‍माय़ङ दि ओ, मो खानानिन्‌आ त़सिन्‍तुम्‌ओदे खानानिन्‌आ मान्‍फिकादा लाहि मान्‍पाक्‍त़दोम्‌ओ। देकिनालो म़नाओ अ़छा सावातोम्‍खा-लेन्‌ओ अ़हाङ्‌पा ओ।”
खोन्‍किना मोदाङ्‌का खोक्‍को मोचिओ अ़चुयावायोक्‍खिम्‌दा म़खारा। मोदा अ़क्‍छा अ़छुक छोवाखाराओ म़ना युङाङा। मोचिआ लाहि पाक्‍मा निकिना येसु अ़सेना, “दि सावातोम्‍खा-लेन्‌दा नुमा य़ङ्‌हुप्‌आ म़प़?”
खोक्‍कोसाआ मोचि म़सेनुचि, “खानानिन्‌एदाओ अ़क्‍छाएदा भेरा युङ्‌याङ खोन्‍कि मो सावातोम्‍खा-लेन्‌दा होक्‍लुम्‍हुत्‌दा धादिनालो दि खाना मो त़लाउकि बुङ्‌खाया त़सारुन्‍लोइसुन कि? भेरादाङ्‌का अ़क्‍छा म़नाओ देम च़लोक अ़लुङ मुयाङ? खोन्‌ओसा सावातोम्‍खा-लेन्‌दा अ़नुवाक काचि मुमा य़ङ्‌हुप्‌वा तोङ।”
खोन्‍किना खोक्‍कोसाआ मो म़ना अ़लोवा, “आम्‍छुक फेसु।” खोसाआ अ़छुक फेसु, खोन्‍कि मो अ़छुक नि अ़छुक्‌वात्‍निङा अ़नुवाक लासालिसा। मेन फरिसिचि बुङ्‌खाया म़लोन्‍ता खोन्‍कि येसु देत्‍नि सेत्‍मा निकिना मोचिआ खोक्‍कोसोओ अ़चुदेङ्‌सालाप्‍पादा थालि म़बाङ्‌ता।


येसुआ मोचिओ अ़चुय़ङ अ़सिन्‍ताकि मोदाङ्‌का म़खारालावा। ब़द्‍धेकापाङ्‌आ खोक्‍को अ़त़ङ्‌ता, खोन्‍कि खोक्‍कोसाआ मोचि झारा म़नुसुचि। खोन्‍कि खोक्‍को साङ्‌ओ निकिना साङ्‌छाङ खामान्‌एत्‌दानुम्‍च़म्‌नि मोचि चाप्‍म़चेत्‍तुचि। निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालु यसैयालाम्‍पा म़चेवाओ य़ङ तामालामा निम्‍पाङ ओवात्‍नि लिसाओ,
“खानुम, अ़ङ्‌काफा अ़ङ्‌का छेन्‍तुङ्‌युङ्‌सुङ।
खो अ़ङ्‌का सोमातुक्‍तुङ्‌ओ, खोन्‍कि खोएदा अ़ङ्‌ऩङानुवायुङ्‌सा।
अ़ङ्‌का खोएदा अ़ङ्‌लावा पाक्‍तुङ्‌प़ङ,
खोन्‍कि खोसाआ रावा-रावाओ म़नाचि तोङ्‌लो छ़ङ्‌छेन्‍माय़ङ खाम़एत्‍तुचि।
खो ना म़खि, ना म़पात, ना साङ्‌आ खोसोओ अ़चुय़ङ लाम्‌चिदा एनु।
कुङ्‌याङ्‌ओ द़ङ खोक्‍कोसाआ ऩओरुन,
खोन्‍कि तुत्‍लेप्‍लेप्‌वाओ कुपिछाङ ऩसेरुन।
मोवात्‍नि खोक्‍कोसाआ सोमातुक्‍मा खाङ्‌अ़मुयुङ,
तोङ्‌लो छ़ङ्‌छेन्‍माय़ङ्‌आ छोमादा अ़तारुन्‍लान्‌तारि।
खोक्‍कोसोओ अ़चुऩङ्‌दा झारा रावा-रावाचि तामित्‍मा म़मु।”


खोन्‍किना म़नाचिआ खोक्‍कोएदा चाकावालावाआ लाउओ अ़क्‍छा दोप्‍म़क अ़तारा। मो म़ना क़वा मुवाङा। येसुआ मो अ़नुसा। मो क़वा म़ना चेवा खोन्‍कि खाकाखाङ लिसा। खोन्‍किना झारा म़ना मुक्‍लाचि दोम्‍दायाङ्‌सा म़य़ङा, “दि ओ दाउद्‌ओ अ़छा लिमा ऱ कि?”
मेन ओ अ़एनाकि फरिसिचि म़य़ङा, “ओ म़नाआ चाकावालावाचिओ अ़चुहाङ बालजिबुल्‌ओ अ़सावालाम्‍पा चाकावालावाचि लोइसुङुचि।”
मेन खोक्‍कोसाआ मोचिओ अ़चुमिन्‍मा अ़सिन्‍ताकि मोचि म़लोचि, “झारा हाङ्‌होन आप्‍पि-आप्‍पिओ अ़चुदेङ्‌सालाप्‍पादा म़फेक्‌नालो मोचि आप्‍पि म़लुक्‍खात, खोन्‍कि झारा सहरा माङ्‌लो खिम्‍लुम्‍पा, अ़क्‍छा निओ अ़चुदेङ्‌सालाप्‍पादा म़फेक्‌नालो मोचि म़लुक्‍खात। खोन्‍कि सैतानाआ सैताना लोइसुनालो मोचि अ़चुदेङ्‌सालाप्‍पादा म़फेक्‍नान्‍चिन। मोवात्‍निनालो मोसोओ अ़हाङ्‌होन देत्‍नि युङ्‌मा ऱ? खोन्‍कि अ़ङ्‌का बालजिबुल्‌लाम्‍पा चाकावालावाचि लोइसुङ्‌च़ङ्‌नालो आम्‍नुओ म़नाचिआ साङ्‌लाम्‍पा मोचि म़लोइसुङुचि? खोन्‌ओसा, आम्‍नुओ म़नाचिआङा खानानिन छ़ङ ऩछेन्‍तिन। मेन मोवात्‍नि अ़ङ्‌का निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुलावालाम्‍पा चाकावालावाचि लोइसुङ्‌योङ्‌च़ङ्‌नालो निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुहाङ्‌होन खानानिन्‌एदा ताचिआयुङ्‌सा।
मेन साङ्‌आछाङ काछोपा म़नाओ अ़खिम्‌दा वाङ्‌कि अ़चासुम्‍छेन्‍बि ङाप्‍माखात्‍मा अ़ऱन, खोसाआ बुया मो काछोपा म़ना छ़मादोत, खोन्‍किना ओन्‍ङा खोसाआ मोसोओ अ़खिम्‌दाओ अ़चासुम्‍छेन्‍बि ङाप्‍माखात्‍मा ऱ।
साङ अ़ङ्‌लिप्‍पा मात्‍द़ङ, मो अ़ङ्‌देङ्‌सालाप्‍पादा याक। खोन्‍कि साङ्‌आ अ़ङ्‌काएनान अ़कोउन, खोसाआ रिसुखाइसु। खोन्‌ओसा अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, म़नाचिआ अ़मुवाओ झारा हेवा खोन्‍कि निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुसायापेप्‍माय़ङ म़लेत्‍तुचि। मेन साङ्‌आ सेङ्‌लावाओ अ़साया पेप्‍तु, मो देम्‍खाछाङ ऩलेत्‍तुन। साङ म़नाओ अ़छाओ अ़देङ्‌सालाप्‍पादा चेप, मो अ़लेत। मेन साङ सेङ्‌लावाओ अ़देङ्‌सालाप्‍पादा चेप, मो ओ जुगादा खोन्‍कि तायाङ्‌ओ जुगादाछाङ अ़लेत्‍निन।


अ़नुवाक स़ङ्‌ताङ्‌आ अ़नुवाक अ़सिवा सिसु, खोन्‍कि अ़अ़त्‍पा स़ङ्‌ताङ्‌आ अ़अ़त्‍पा अ़सिवा सिसु। मोसोओ अ़सिवादाङ्‌काङा स़ङ्‌ताङ दियाको ओ, मो य़ङ्‌मा त़ऱन। प़ओ अ़छाचि ओ! खानानिन्‌ङा अ़अ़त्‍पा त़मुन्‌येन, अ़नुवाक य़ङ देत्‍नि चेप्‍मा त़ऱन? देकिनालो साकोङ्‌वादा म़याक्‌ओ य़ङ्‌चि म़नाओ अ़दोदाङ्‌का म़लोन। अ़नुवाक म़नाआ अ़साकोङ्‌वादा कोउओ अ़नुवाक य़ङ्‌चि लोइसुचि, मेन अ़अ़त्‍पा म़नाआ अ़साकोङ्‌वादा कोउओ अ़अ़त्‍पा य़ङ्‌चि लोइसुचि। अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, झारा सोज्‍जेओ य़ङ खाक्‍को म़नाचि म़चेप, छ़ङ्‌छेन्‍माओ लेन्‌दा मोचिआ म़य़ङाओ झारा अ़चुखिप मोचिआ प़मादोत। देकिनालो आम्‌य़ङ्‌चिआ खाना छ़ङ ऩछेन, खाना मान्‍फिकादा हे काफि त़मुयाङ।”


खोन्‍किना य़ङ्‌हुप काचिन्‍पाचि खोन्‍कि फरिसिचिएदाओ खा-खाक्‍कोचिआ खोक्‍कोएदा म़ताकि अ़लोवा, “काचिन्‍पो, आन्‍कान्‍का खानानिन्‌दाङ्‌का अ़क्‌तात बुन खाङ्‌मानि मिनिन्‌येन्‍का।”
खोक्‍कोसाआ मोचि म़लासुलोचि, “अ़अ़त्‍पा खोन्‍कि साकोङ्‌छ़ङ मान्‍मुकादा म़नाचि बुन म़लाम। मेन खानानिन्‌आ निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालु योनाओ अ़बुन्‌दाङ्‌का नि बुन त़तोक्‍तिमिन। देकिनालो देत्‍नि योना अ़धिवो ङाओ अ़बुक्‌हुत्‌दा सुम्‌काखोलेन, सुम्‌काखाखुत याआ, मोवात्‍निङा म़नाओ अ़छाछाङ हेन्‍खामाओ अ़कोङ्‌दा सुम्‌कालेन खोन्‍कि सुम्‌काखाखुत याक। निनवेदाओ म़नाचि छ़ङ्‌छेन्‍माओ लेन्‌दा म़पुक्‍लोन, खोन्‍कि ओ दुङ्‌दाओ म़नाचि लाहि म़पाक्‍तुचि। देकिनालो योनाआ खालुसुङुहिदा मोचि अ़चुहेवादाङ्‌का म़लासा। मेन खानुम, योनादाङ्‌का तोक्‍पो ओदा अ़क्‍छा युङ्‌याङ। ह्‍युहोन्‌युओ तोक्‍पो हाङ्‌मा छ़ङ्‌छेन्‍माओ लेन्‌दा ओ दुङ्‌दाओ म़नाचिएनान पुक्‍लोन खोन्‍कि ओचि लाहि पाक्‍तुचि, देकिनालो मो हेन्‍खामाओ ह्‍याक्‍को चोम्‌याङ्‌का सोलोमन हाङ्‌ओ अ़खारु एन्‍सि ता। मेन खानुम, सोलोमन्‌दाङ्‌का तोक्‍पो ओदा अ़क्‍छा युङ्‌याङ।


खाउग़रि पोप्‍ताओ लावा म़नाएदाङ्‌का लोन्‍खात, मोन्‍ग़रि मो सावातोम्‍खा लाम्‌याङ्‌सा हाङ्‌याङ्‌ओचिदात्‍नि खात, मेन सावातोम्‍खा अ़धिरुन। मोन्‍ग़रि मो य़ङ, ‘अ़ङ्‌का लोन्‍ताङ्‌कि बानाङ्‌ओ अ़ङ्‌खिम्‌दाङा लाङाखात्‍ङा।’ खोन्‍कि मो लाताहिदा मो खिम रोङ्‌रोङ्‌धाप, ब़आकि तोङ्‌सायुङ्‌साओ मोसाआ धिरु। खोन्‍किना मो खात्‌कि खोएदाङ्‌का च़लोक अ़अ़त्‍पाचि नि सात्‌कातात लावाचि खोएनान तारुचि, खोन्‍कि मोचि म़वाङ्‌कि मोदा म़युङ। खोन्‍कि बुयाओदाङ्‌का आदेङ्‌ओ अ़लिमा मो म़नाओ च़लोक चाअ़त्‍लो लि। ओ अ़अ़त्‍पा दुङ्‌ओछाङ मोवात्‍निङा लि।”


येसु म़ना मुक्‍लाएनान म़चेवाङाहिदा खोक्‍कोसोओ अ़चुमा खोन्‍कि अ़चुदुवाछा निछाचि बुङ्‌खाया म़एवाङा खोन्‍कि खोक्‍कोएनान हान्‍मा म़सुवाङा। अ़क्‍छाआ येसु लो, “आम्‍नुओ मामा खोन्‍कि आम्‍नुओ दुवाछा निछाचि बुङ्‌खाया म़एप्‌याङ, खोन्‍कि खानानिन्‌एनान हान्‍मा म़स़याङ।”
मेन येसुआ मो अ़लासालोवा, “अ़ङ्‌मामा साङ ओ? अ़ङ्‌निछाचि साङ्‌चि ओ?” खोन्‍किना खोक्‍कोसाआ अ़चुछुक्‌आ अ़चुकाखेङ्‌चि खाङ्‌मेत्‌याङ्‌सा अ़लोवा, “अ़ङ्‌मामा खोन्‍कि अ़ङ्‌निछाचि ओचिङा ओ। देकिनालो साङ निनाम्‍मादु कायुङ अ़ङ्‌पापाओ अ़चुमिन्‍मावा च़, मोङा अ़ङ्‌निछा, अ़ङ्‌छेत्‍कुमा खोन्‍कि अ़ङ्‌मामा ओ।”

Listen to मत्‍ति 12