Pan ddaeth y pedwar nôl at y disgyblion, roedd ysgrifenyddion yn dadlau â nhw, a thyrfa fawr o'u hamgylch. Syfrdanwyd y bobl wrth weld Iesu a rhedon nhw ato a'i gyfarch. Gofynnodd, “Am beth ydych chi'n dadlau?” Atebodd un o'r dynion, “Athro, des i a'm mab atat ti oherwydd bod ysbryd mud ynddo fe, a phan fydd hwnnw'n gafael ynddo, mae'n ei fwrw i'r llawr, yn ewynnu poer, yn rhincian ei ddannedd ac yn llewygu. Er i mi ofyn i dy ddisgyblion di, doeddwn nhw ddim yn gallu'i wella.” Dwedodd Iesu, “O bobl ddi‐ffydd, pa mor hir mae'n rhaid i mi'ch dioddef chi? Dewch ag ef yma.” Daethon nhw â'r bachgen at Iesu a chyn gynted ag y gwelodd yr ysbryd ef, ysgydwodd y bachgen a chwympodd i'r llawr a rholio o amgylch ac ewynnu. Gofynnodd Iesu i'w dad, “Ers pryd mae ef fel hyn?” Atebodd ei dad, “Er pan oedd yn blentyn. Llawer tro fe'i taflodd i'r tân neu i ddŵr, i geisio'i ladd. Os ydy'n bosibl i ti wneud rhywbeth, tosturia wrthon ni a helpa ni.” Dwedodd Iesu wrtho, “Os ydy'n bosibl! Mae popeth yn bosibl i'r hwn sydd â ffydd ganddo.” Gwaeddodd tad y bachgen, “Mae gen i ffydd, helpa di fy niffyg ffydd.” Pan welodd Iesu fod y dyrfa'n casglu'n gyflym, ceryddodd yr ysbryd aflan a dweud, “Ysbryd mud a byddar, rydw i'n dy orchymyn di i ddod allan ohono a pheidio â mynd i mewn iddo fyth eto.” Yna, gan weiddi a'i ysgwyd yn llwyr, aeth yr ysbryd allan o'r bachgen. Tybiodd rhai ei fod wedi marw ond cydiodd Iesu yn ei law a'i godi. Ar ôl mynd i'r tŷ gofynnodd y disgyblion wrth Iesu, “Pam na allen ni ei fwrw allan?” Ateb Iesu oedd, “Dim ond trwy weddi y mae bwrw allan ysbryd fel hwn.”